قدرت نرم رفت!
تاریخ انتشار
چهارشنبه ۸ دی ۱۳۹۵ ساعت ۱۳:۰۷
به گزارش عصر تعادل، لیتوانی از کشورهای همسایه روسیه است که به شدت نیاز به داشتن سخت‌افزارهای نظامی را برای پشتیانی از قدرت حس می‌کند. با این حال اروپا در گذشته سابقه خوبی در تاثیرگذاری روی افراد و کشورها بدون دست بردن به سلاح داشته است که به آن "قدرت نرم" می‌گفتند. اینگونه قدرت‌ها به روابط دیپلماسی، تجاری و حتی فرهنگی وابسته بود اما نکته این است که قدرت نرم دیگر به تنهایی کارایی ندارد.
لیتوانی اخیرا شاهد برگزاری مانوری با حضور ۴۰۰ نیرو از ۱۱ کشور متحد بود که هدف اصلی آن، تحت تاثیر قرار دادن روسیه بوده است. ژان کلود یونکر، رئیس کمیسیون اتحادیه اروپا بر لزوم تدابیر دفاعی محکم‌تر شد و گفت: اعتبار ما تنها به یک قدرت نرم بودن بستگی ندارد. باید هماهنگی و هزینه‌های دفاعی بیشتری برای این امر اختصاص داد.
حتی اگر بذرهای اینگونه تغییرات کاشته شده باشد، ترامپ تابستان امسال بلند و شفاف گفت که کشورش حاضر است به کشورهای اروپایی در صورت مواجهه با تهدید روسیه کمک کند اما کمک واشنگتن را به پرداخت پول بیشتری از سوی این کشورها برای هزینه‌های نظامی بود. او ماده ۵ ناتو را که می‌گوید حمله به هر عضوی از ائتلاف، حمله به تمام اعضا است، زیر سوال برد.
رئیس‌جمهوری لیتوانی معتقد است: «ایالات متحده آمریکا پس از جنگ جهانی دوم در اروپا ضامن صلح بوده و همواره در مسوولیت تامین امنیت این قاره سهیم بود و الان هم ما انتظار داریم که این روند و این تفکر ادامه یابد.» با این حال هر چه بیشتر به سمت سال ۲۰۱۷ و نزدیک شدن زمان روی کار آمدن ترامپ، اولویت‌های او هنوز مشخص نیست.
سنگ‌بنای اتحادیه اروپا هرگز روی تدابیر دفاعی و نظامی استوار نبوده است؛ بلکه اساس آن، همکاری نزدیک در حوزه‌های تجاری و اقتصادی است. به جای آن، ناتو همواره ابزاری برای دفع اتحاد شوروی در بیشتر قسمت‌های اروپا و آمریکای شمالی بوده است.
پس از فروپاشی کمونیسم، نقطه‌عطفی در قدرت نرم اروپا به وجود آمد اما نفوذ ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه در جنگ‌های روسیه و اوکراین منجر به سرخوردگی عمیق اروپایی شده است که تنها قادر است تحولات میدانی را از طریق دیپلماسی، پول و کمک‌های انسان‌دوستانه تغییر دهد.
دونالد تاسک، رئیس شورای اتحادیه اروپا نیز مدعی شد: ما در مواجهه با قصاوت رژیم سوریه و حامیانش خصوصا ایران و روسیه آنگونه که باید اثرگذار نیستیم. متاسفانه می‌دانم که چه کسی اثرگذار است، البته نه در حوزه کمک‌های بشردوستانه بلکه بمباران.
آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان هم می‌گوید: ما در قرن ۲۱ شاهد چیزهایی هستیم که شرم‌آور و اندوه‌آور است و نشان می‌دهد که ما قادر نیستیم که به صورت سیاسی آنگونه که باید عمل کنیم.
لیتوانی اخیرا شاهد برگزاری مانوری با حضور ۴۰۰ نیرو از ۱۱ کشور متحد بود که هدف اصلی آن، تحت تاثیر قرار دادن روسیه بوده است. ژان کلود یونکر، رئیس کمیسیون اتحادیه اروپا بر لزوم تدابیر دفاعی محکم‌تر شد و گفت: اعتبار ما تنها به یک قدرت نرم بودن بستگی ندارد. باید هماهنگی و هزینه‌های دفاعی بیشتری برای این امر اختصاص داد.
حتی اگر بذرهای اینگونه تغییرات کاشته شده باشد، ترامپ تابستان امسال بلند و شفاف گفت که کشورش حاضر است به کشورهای اروپایی در صورت مواجهه با تهدید روسیه کمک کند اما کمک واشنگتن را به پرداخت پول بیشتری از سوی این کشورها برای هزینه‌های نظامی بود. او ماده ۵ ناتو را که می‌گوید حمله به هر عضوی از ائتلاف، حمله به تمام اعضا است، زیر سوال برد.
رئیس‌جمهوری لیتوانی معتقد است: «ایالات متحده آمریکا پس از جنگ جهانی دوم در اروپا ضامن صلح بوده و همواره در مسوولیت تامین امنیت این قاره سهیم بود و الان هم ما انتظار داریم که این روند و این تفکر ادامه یابد.» با این حال هر چه بیشتر به سمت سال ۲۰۱۷ و نزدیک شدن زمان روی کار آمدن ترامپ، اولویت‌های او هنوز مشخص نیست.
سنگ‌بنای اتحادیه اروپا هرگز روی تدابیر دفاعی و نظامی استوار نبوده است؛ بلکه اساس آن، همکاری نزدیک در حوزه‌های تجاری و اقتصادی است. به جای آن، ناتو همواره ابزاری برای دفع اتحاد شوروی در بیشتر قسمت‌های اروپا و آمریکای شمالی بوده است.
پس از فروپاشی کمونیسم، نقطه‌عطفی در قدرت نرم اروپا به وجود آمد اما نفوذ ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهوری روسیه در جنگ‌های روسیه و اوکراین منجر به سرخوردگی عمیق اروپایی شده است که تنها قادر است تحولات میدانی را از طریق دیپلماسی، پول و کمک‌های انسان‌دوستانه تغییر دهد.
دونالد تاسک، رئیس شورای اتحادیه اروپا نیز مدعی شد: ما در مواجهه با قصاوت رژیم سوریه و حامیانش خصوصا ایران و روسیه آنگونه که باید اثرگذار نیستیم. متاسفانه می‌دانم که چه کسی اثرگذار است، البته نه در حوزه کمک‌های بشردوستانه بلکه بمباران.
آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان هم می‌گوید: ما در قرن ۲۱ شاهد چیزهایی هستیم که شرم‌آور و اندوه‌آور است و نشان می‌دهد که ما قادر نیستیم که به صورت سیاسی آنگونه که باید عمل کنیم.
