فیروز کریمی؛ مرد شوخ جدی (یادداشت)
تاریخ انتشار
جمعه ۱ بهمن ۱۳۹۵ ساعت ۲۲:۵۶
به گزارش عصر تعادل، یک برد، یک تساوی، ۴ امتیاز از حداکثر ۶ امتیاز ممکن، ۴ گل زده و ۳ گل خورده حاصل کار صنعت نفت از زمانی است که نادر دست‌نشان را برکنار و فیروز کریمی را جانشین وی کرد و همه اینها زمانی مقبول‌تر می‌شود که یادآوری کنیم این دستاوردها محصول فقط دو بازی بوده است و نه بیش از آن. نمی‌دانیم آیا این تکراری از الگوی خود دست‌نشان در صنعت نفت است که فصل جاری را عالی شروع کرد و حتی تا رده سوم جدول لیگ برتر بالا آمد و سپس فروکش کرد و به قطع همکاری تن داد (و با الگوی خود کریمی که تجربه‌ای مشابه با ملوان انزلی در نیم‌فصل دوم لیگ چهاردهم داشت برابری می‌کند) یا سرمربی اسبق پاس تهران و استقلال اهواز و هدایتگر اخیر اکسین البرز آمده است تا حضوری طولانی مدت‌تر را در آبادان تجربه کند.
مرد شوخ جدی!
آنچه قطعی می‌نماید، این است که در وجود کریمی، جوهره‌ای وجود دارد که بسیار فراتر از شوخی‌پردازی‌های دایمی او درباره این و آن است و وی نه فقط راوی بی خیال داستان‌های میخ طویله(!) و امثال آن در زمین‌های فوتبال بلکه یک مربی بسیار جدی و سرسخت و متنفر از شکست و به تبع آن بسیار کوشنده برای کسب پیروزی است و برخلاف اینکه دایما شوخی می‌کند، با هیچ کس شوخی ندارد و فقط زمانی که احساس کرد با بذله‌گویی معروف‌تر می‌شود، به اینگونه کارها روی آورد و به واقع نیز با همین کارها بسیار مشهورتر از زمانی شد که در پاس بازی می‌کرد و سپس در عین جوانی بازیگری را کنار گذاشت و کسوت مربیگری را بر تن کرد و به آخرین «قهرمان‌کننده» یک تیم ایرانی (پاس) در جام باشگاه‌های آسیا تبدیل شد و استقلال اهواز را هم تا یکقدمی قهرمانی لیگ برتر به پیش راند و فقط به خاطر یک اشتباه داوری از این امر باز ماند.
ادغامی از فن و تلاش
در فاصله کمی تا شروع سال ۱۳۹۶ آقا فیروز شرایط متفاوتی دارد. او به مهد فوتبالی در جنوب کشور پا گذاشته که بر اثر مشکلات متعدد و نزولی محسوس دیگر منحصر به نیروهای بومی نیست و نفرات غیرخودی و از سایر استان‌ها نیز فراوان دارد و هر چند هنوز لفظ «آبادان، برزیلته» برای توصیف آن به کار می‌رود اما چه در دوره دست‌نشان (که این تیم را از «لیگ یک» به لیگ برتر برگرداند) و چه اسلاف وی از جمله تیم‌های دونده و مبتنی بر تاکتیک هم نشان داده و نه مظهر فن صرف و زیبایی مفرط. صنعت نفت به واقع در سال‌های اخیر ادغامی از تکنیک‌های ذاتی خوزستانی و سختکوشی سایر سبک‌ها و روش‌های فوتبال و به ویژه بازی‌های مبتنی بر استحکام فیزیکی و برخوردهای جسمانی جلوه کرده است.
از باخت تا برد و مساوی
نفت که در بازی اولش تحت هدایت فیروز کریمی عقب‌ماندگی یک بر صفر خود برابر صبا را به برد ۲ بر یک تبدیل کرد و سپس در مسابقه‌ای بسیار سخت در سرمای تبریز هم عقب ماندگی‌های یک بر صفر و ۲ بر یک خود مقابل تراکتورسازی را به تساوی نهایی ۲ بر ۲ مبدل کرد، هنوز راهی طولانی تا رسیدن به منطقه‌ای امن در جدول رده‌بندی لیگ دارد و کریمی جان به لب خواهد شد تا در پستی بلندی‌های ایام پایانی لیگ شانزدهم طلایی‌های آبادانی را در لیگ ماندنی سازد اما شروع خوب وی در این باشگاه فضایی از امیدواری را در آبادان ایجاد کرده که اگر قدری استقرار یابد، مقدمات ابقای تیم محبوب آبادانی را در لیگ برتر فراهم خواهد کرد و بازی بعدی «آبادان – برزیلته» در لیگ که یکشنبه آینده مقابل تیم نه چندان پرقوام استقلال در آبادان است، سهم مهمی در این ارتباط دارد اما هر نتیجه‌ای به دست آید فیروزخان وارد مهلکه‌ای شده که در تضاد با شوخی‌های رایج او به شدت سخت و سنگین و جدی است و وی محکوم به حفظ صنعت نفت در لیگ برتر است. فراموش نکنیم که کریمی در اواخر لیگ چهاردهم در چالشی بسیار سخت‌تر از این هم پیروز شد و در شرایطی ذوب را در لیگ برتر ماندنی کرد که فقط سه بازی فرصت برای این مهم داشت.
مرد شوخ جدی!
آنچه قطعی می‌نماید، این است که در وجود کریمی، جوهره‌ای وجود دارد که بسیار فراتر از شوخی‌پردازی‌های دایمی او درباره این و آن است و وی نه فقط راوی بی خیال داستان‌های میخ طویله(!) و امثال آن در زمین‌های فوتبال بلکه یک مربی بسیار جدی و سرسخت و متنفر از شکست و به تبع آن بسیار کوشنده برای کسب پیروزی است و برخلاف اینکه دایما شوخی می‌کند، با هیچ کس شوخی ندارد و فقط زمانی که احساس کرد با بذله‌گویی معروف‌تر می‌شود، به اینگونه کارها روی آورد و به واقع نیز با همین کارها بسیار مشهورتر از زمانی شد که در پاس بازی می‌کرد و سپس در عین جوانی بازیگری را کنار گذاشت و کسوت مربیگری را بر تن کرد و به آخرین «قهرمان‌کننده» یک تیم ایرانی (پاس) در جام باشگاه‌های آسیا تبدیل شد و استقلال اهواز را هم تا یکقدمی قهرمانی لیگ برتر به پیش راند و فقط به خاطر یک اشتباه داوری از این امر باز ماند.
ادغامی از فن و تلاش
در فاصله کمی تا شروع سال ۱۳۹۶ آقا فیروز شرایط متفاوتی دارد. او به مهد فوتبالی در جنوب کشور پا گذاشته که بر اثر مشکلات متعدد و نزولی محسوس دیگر منحصر به نیروهای بومی نیست و نفرات غیرخودی و از سایر استان‌ها نیز فراوان دارد و هر چند هنوز لفظ «آبادان، برزیلته» برای توصیف آن به کار می‌رود اما چه در دوره دست‌نشان (که این تیم را از «لیگ یک» به لیگ برتر برگرداند) و چه اسلاف وی از جمله تیم‌های دونده و مبتنی بر تاکتیک هم نشان داده و نه مظهر فن صرف و زیبایی مفرط. صنعت نفت به واقع در سال‌های اخیر ادغامی از تکنیک‌های ذاتی خوزستانی و سختکوشی سایر سبک‌ها و روش‌های فوتبال و به ویژه بازی‌های مبتنی بر استحکام فیزیکی و برخوردهای جسمانی جلوه کرده است.
از باخت تا برد و مساوی
نفت که در بازی اولش تحت هدایت فیروز کریمی عقب‌ماندگی یک بر صفر خود برابر صبا را به برد ۲ بر یک تبدیل کرد و سپس در مسابقه‌ای بسیار سخت در سرمای تبریز هم عقب ماندگی‌های یک بر صفر و ۲ بر یک خود مقابل تراکتورسازی را به تساوی نهایی ۲ بر ۲ مبدل کرد، هنوز راهی طولانی تا رسیدن به منطقه‌ای امن در جدول رده‌بندی لیگ دارد و کریمی جان به لب خواهد شد تا در پستی بلندی‌های ایام پایانی لیگ شانزدهم طلایی‌های آبادانی را در لیگ ماندنی سازد اما شروع خوب وی در این باشگاه فضایی از امیدواری را در آبادان ایجاد کرده که اگر قدری استقرار یابد، مقدمات ابقای تیم محبوب آبادانی را در لیگ برتر فراهم خواهد کرد و بازی بعدی «آبادان – برزیلته» در لیگ که یکشنبه آینده مقابل تیم نه چندان پرقوام استقلال در آبادان است، سهم مهمی در این ارتباط دارد اما هر نتیجه‌ای به دست آید فیروزخان وارد مهلکه‌ای شده که در تضاد با شوخی‌های رایج او به شدت سخت و سنگین و جدی است و وی محکوم به حفظ صنعت نفت در لیگ برتر است. فراموش نکنیم که کریمی در اواخر لیگ چهاردهم در چالشی بسیار سخت‌تر از این هم پیروز شد و در شرایطی ذوب را در لیگ برتر ماندنی کرد که فقط سه بازی فرصت برای این مهم داشت.
