دربی؛ از دوران سیاسی‌بازی تا سال‌های بی‌تفاوتی
تاریخ انتشار
پنجشنبه ۴ آبان ۱۳۹۶ ساعت ۱۴:۳۹
به گزارش عصر تعادل، آن سال‌های عجیب گذشته است، سال‌هایی که شهرآورد از سیاسی ترین ماجراهای سال بود. آن تلقی‌های سیاسی رنگ باخته‌اند. نیازی به تساوی‌های تکراری نیست اما گذر از آن سالها به بی‌تفاوتی این سالها رسیده، نه اینکه فوتبال مستقل شده یا در را به روی مداخله‌ها بسته باشد. به این سال‌های غریب رسیده‌ایم، به ستارههایی که باشگاه باید فدای سرشان شود، به طارمی که نماد رشد یک نسل جدید است، که می‌توانند با پول رضایتنامه پورشه بخرند، باشگاه را به باد بدهند و بگویند لابد خیریتی در کار است. استقلال با شفر دنبال رویاهای تازه است اما مگر میتواند اثر منصوریان را از خود دور کند، تمام آن رفتارهای قلابی که در تار و پود تیم رفته. او ادا را به فوتبال ترجیح می‌داد و به فوتبال بی تفاوت بود، بی آنکه خودش بداند. به این سال‌های غریب رسیده‌ایم، به هوادارانی که محتوایی بی مایه را برای ساختن هیاهوی شهرآورد در اینستاگرام تولید می‌کنند و لودگی وجه مشترک‌شان است. به فوتبال بی‌تفاوت‌اند و فوتبال بهان‌های برای بی‌مزگی‌هاست. دیروز وقتی این سالها غریبتر جلوه کرد که در مراسم تشییع ابراهیم آشتیانی بازیکنان و مربیان پرسپولیس غایب بودند و نقطه پایان را در آستانه شهرآورد گذاشتند. نقطه پایان برای بی تفاوتی‌ها.
بی‌تفاوتی‌ها فاجعه‌بارتر هم می‌توانند باشند. شهرآورد این بار در آستانه یک بحران بزرگ برگزار میشود. تا 24 آبان و خطر محرومیت استقلال، پرسپولیس، تراکتورسازی و نفت تهران از لیگ قهرمانان آسیا فرصتی باقی نمانده. این نیز محصول بی‌تفاوتی مدیرانی است که فکر می‌کردند تا همیشه می‌توانند طلبکاران را به بازی بگیرند. فوتبال ایران در انبوهی از خبر گرفتار شده و در میان این خبرها باید پیدایش کرد.
به شهرآورد که می‌رسیم یادمان می‌آید باید فوتبالی زیبا ببینیم و انگار زیبایی فوتبال خم رنگرزی است که فوتبال را درونش بیندازیم و الکلاسیکو تحویل بگیریم. فوتبال محصول یک مربی یا حتی یک تیم نیست. فوتبال محصول یک جریان دنباله دار است که در یک کشور میتواند اوج بگیرد یا به خاک بنشیند. فوتبال پیش و بیش از هر چیز محصول مدیریت است و چگونه می‌توان این محصول را در یک بازی زشت‌تر یا زیباتر ارائه کرد؟ این مطالبه روزنامه‌نگاران و مجریان تلویزیونی از استقلال و پرسپولیس درباره زیبایی دربی، بسان بسیاری مطالبات دیگر بیهوده است. این مطالبه از کدام جریان است؟ از فوتبالی که هنوز نتوانسته مساله مالکیت مشترک استقلال و پرسپولیس را حل کند، هنوز نتوانسته حتی یک قدم به سمت خصوصی‌سازی بردارد و هنوز راهی برای به چنگ آوردن رقم ثانیه‌ای شصت و چند میلیون پول آگهی‌های تلویزیونی در ساعات شهرآورد را به دست نیاورده و سهم ناچیزی از آن دارد.
بی‌تفاوتی‌ها فاجعه‌بارتر هم می‌توانند باشند. شهرآورد این بار در آستانه یک بحران بزرگ برگزار میشود. تا 24 آبان و خطر محرومیت استقلال، پرسپولیس، تراکتورسازی و نفت تهران از لیگ قهرمانان آسیا فرصتی باقی نمانده. این نیز محصول بی‌تفاوتی مدیرانی است که فکر می‌کردند تا همیشه می‌توانند طلبکاران را به بازی بگیرند. فوتبال ایران در انبوهی از خبر گرفتار شده و در میان این خبرها باید پیدایش کرد.
به شهرآورد که می‌رسیم یادمان می‌آید باید فوتبالی زیبا ببینیم و انگار زیبایی فوتبال خم رنگرزی است که فوتبال را درونش بیندازیم و الکلاسیکو تحویل بگیریم. فوتبال محصول یک مربی یا حتی یک تیم نیست. فوتبال محصول یک جریان دنباله دار است که در یک کشور میتواند اوج بگیرد یا به خاک بنشیند. فوتبال پیش و بیش از هر چیز محصول مدیریت است و چگونه می‌توان این محصول را در یک بازی زشت‌تر یا زیباتر ارائه کرد؟ این مطالبه روزنامه‌نگاران و مجریان تلویزیونی از استقلال و پرسپولیس درباره زیبایی دربی، بسان بسیاری مطالبات دیگر بیهوده است. این مطالبه از کدام جریان است؟ از فوتبالی که هنوز نتوانسته مساله مالکیت مشترک استقلال و پرسپولیس را حل کند، هنوز نتوانسته حتی یک قدم به سمت خصوصی‌سازی بردارد و هنوز راهی برای به چنگ آوردن رقم ثانیه‌ای شصت و چند میلیون پول آگهی‌های تلویزیونی در ساعات شهرآورد را به دست نیاورده و سهم ناچیزی از آن دارد.
