رضا مقصودی: شوخی‌ها‌ی سیاسی، باعث ممیزی فیلمم نشد

رضا مقصودی را حتی بعد از ساخت اولین فیلمش خیلی‌ها به عنوان فلیمنامه نویس می‌شناسند؛ فیلمنامه‌نویسی که دوبار از جشنواره فیلم فجر جایزه بهترین فیلمنامه را گرفته، یکی برای « لیلی با من است» کمال تبریزی و بار دیگر برای فیلم «کوچه و موزه» ساخته کاظم بلوچی. مقصودی همچنین فیلمنامه فیلم «من سالوادور نیستم» منوچهر هادی را هم به رشته تحریر درآورده، فیلمی که گیشه موفقی را هم تجربه کرد و به اقبال خوبی میان مخاطبان رسید. 
او در اولین تجربه سینمایی‌اش در مقام کارگردان نیز فیلمنامه‌ای کمدی را که با همکاری همسرش آن را نوشته، جلوی دوربین برده است. «خجالت نکش» با نقش متفاوت احمد مهرانفر، شبنم مقدمی، سام درخشانی، شهره لرستانی، لیندا کیانی و ... این روزها در حال اکران است؛ فیلمی که در جشنواره فیلم فجر سال گذشته جایزه بهترین فیلم اول را دریافت کرد. به بهانه اکران «خجالت نکش» سراغ کارگردانش رفته‌ایم و درباره این تجربه با او هم‌صحبت شدیم. 
در فیلم «خجالت نکش» یک پارادوکس به نظر می‌رسد، یعنی در عین حال که فیلم می‌خواهد پیامی جدی به مخاطب بدهد ولی کمدی است و ظرفیت طنز آن بالاست. به این نگاه طنز چطور رسیدید؟ این مسئله‌ای که به آن اشاره کردم از آغاز به همین شکل بود یا در طول نگارش فیلمنامه و ساخت فیلم سر و شکل دیگری گرفت؟
من فکر می‌کنم برعکس این موضوعی که شما گفتید اتفاق افتاد، واقیتش این است آن زمان که ما فلیمنامه را طراحی کردیم طنز بود و به قصد خنداندن آن را نوشتیم؛ این ویژگی همه کارهای من است، بعد که جلوتر می‌روم و به این نقطه می‌رسم که حالا که دارم می‌خندانم چه می‌خواهم بگویم؟ به قولی حالا که چی؟ در «خجالت نکش» هم وقتی جلوتر رفتیم متوجه شدم که فیلمنامه چقدر به حرف‌ها و مسائلی که به آنها فکر می‌کنم، نزدیک است، مسائلی که در جامعه، عالم سیاست و فضای اجتماعی‌مان مطرح است و می‌شود به آنها نگاه کرد. بعد همه اینها به فیلمنامه اضافه شد، من هم سعی کردم که وقتی این موارد به فیلمنامه اضافه می‌شوند روی کار بنشینند و در واقع با کلیت کار و حس و حال قصه هماهنگ باشد. 
نکته دیگر شوخی‌های سیاسی است که ما در فیلم می‌بینیم، شاید اگر قرار بود «خجالت نکش» ده سال پیش ساخته شود، این شوخی‌ها جزو خط قرمزها بود و نمی‌شد به آنها پرداخت. این شوخی‌ها همه از ابتدا وجود داشتند یا برخی سر صحنه یا در طول کار اضافه شدند؟
همانطور که در پاسخ سوال قبلی هم گفتم، قصه نوشته شد و بعد مسائل دیگر مثل همین شوخی‌های سیاسی و اجتماعی به آن اضافه شد. این مسائلی که بعدا به کار اضافه شد را من دوست داشتم و بیشتر به آنها توجه کردم. همچنین سعی کردم این شوخی‌ها در کار قابل قبول باشد و بیرون نزند. فکر می‌کنم این اتفاق هم افتاد. البته اگر ده سال پیش همین مواردی که ما درباره‌شان شوخی کردیم در کار بود، نمی‌گذاشتند فیلم ساخته شود.