نیویورک‌تایمز در تحلیلی خلع سلاح اتمی کره‌شمالی را خیالات ترامپ دانست
تاریخ انتشار
چهارشنبه ۳۰ خرداد ۱۳۹۷ ساعت ۱۶:۰۵
نیویورک تایمز ادامه داده است: رئیس جمهور آمریکا و کیم جونگ اون رهبر کره شمالی تاکنون فقط یک بار با هم روبرو شده و گفت وگو کرده اند، اما پس از همین تک جلسه نیز ترامپ به روال همان خیال پردازی های همیشگی اعلام کرد «بفرمایید، این هم کره شمالی بی خطر». اما به یاد داشته باشیم این کشور هم اکنون 60 قبضه جنگ افزار هسته ای، چندین فروند موشک بالستیک و شمار اعلام نشده ای تاسیسات تولید پلوتونیوم و اورانیوم غنی شده دارد.
اگر رئیس جمهوری آمریکا می خواهد یک قدرت هسته ای را مهار کند، متاسفانه تنها با یک جلسه نشست و برخاست شدنی نیست. مذاکرات برای منتفی شدن تهدید هسته ای کره شمالی هم به تأمل، ژرف اندیشی، بحث و مشورت و هم به شهامت سیاسی و زمان نیاز دارد.
آمریکا چندین دهه است با کشورهای مختلفی برای مهار کردن جاه طلبی های هسته ای وارد پیشنهاد دادن و پیمان بستن شده است. باید از این تجربیات ارزشمند برای تعامل با کره شمالی بهره گرفت.
روزنامه آمریکایی در ادامه نوشته است: مشخص ترین تجربه بدست آمده از یک چنین تعاملاتی این است که کشورها فقط به شرطی موافقت می کنند برنامه هسته ای را محدود کنند و اجازه راستی آزمایی های بین المللی را بدهند که در ازای آن از مجموعه ای منافع اقتصادی، سیاسی و امنیتی برخوردار شوند.
همین اصل، محور «چارچوب هماهنگ شده» مصوب سال 1994 بود که میان آمریکا و کره شمالی امضا شد تا اینکه سال 2003 از هم پاشید. پیشنهاد پنج کشور فرانسه، انگلیس، آلمان، روسیه، چین و آمریکا هم ره به جایی نبرد و توافقی هم که سال 2015 با حضور همین قدرت ها با ایران امضا شد، ترامپ آن را به کلی باطل شمرد.
اما این بار در راستای همین تلاش ها می رسیم به کره شمالی که کار کردن با این کشور به مراتب دشوارتر از چالش های مشابه قبلی است.
برخورد با برنامه هسته ای کره شمالی به طریق اولی به دو دلیل پیچیده تر و دشوارتر است. نخست آنکه همین حالا یک زرادخانه بسیار بزرگ سلاح و موشک اتمی دارد از جمله موشک های بالستیک بین قاره ای موسوم به ICBM که امکان هدف قرار دادن شهرهای آمریکا را دارند. دیگر آنکه سایت های هسته ای فراوان و ناشناخته ای دارد که همین ویژگی امکان بازرسی و راستی آزمایی را اگر نه ناممکن، اما مسلما سخت تر می کند.
از سوی دیگر، ترامپ پیمان هسته ای با ایران را «بدترین توافقی که تاکنون امضا شده» خوانده، اما تنها معاهده ای است که بازرسی های مشخص شده در آن سرزده است و مشخصا در آن آمده تولید سوخت هسته ای و سایر ترکیبات مرتبط با ساخت سلاح اتمی الزاما باید کاسته شود.
ترامپ در رابطه با کره شمالی هم خواستار توافق است، اما مانعی بلند بر سر راه چیده شده که امکان حصول توافق را تقریبا ناممکن می کند. وی می گوید توافق باید «خلع سلاح کامل، قابل تصدیق و برگشت ناپذیر» پیونگ یانگ باشد. این مفهوم یعنی حذف کامل تمامی تسلیحات اتمی و تاسیسات تولید سلاح هسته ای کره شمالی که یعنی موفقیت خارق العاده ای است.
نیویورک تایمز نوشته است: ایران در برجام در ازای دریافت مزایای اقتصادی و رفع تحریم ها، کنترل برنامه هسته ای را پذیرفت، اما در تعامل با کره شمالی ترامپ می تواند در پی توافقی بزرگ تر باشد و مزیت های بیشتری را به این کشور پیشنهاد دهد، مزایایی که فقط لغو تحریم نباشد بلکه تضمین های امنیتی و برقراری روابط کامل دیپلماتیک را هم در بر گیرد.
تنها از این طریق است که کاخ سفید می تواند جلوی تولید موشک، سلاح های شیمیایی و بیولوژیک و همچنین صدور فناوری هسته ای کره شمالی را بگیرد و رئیس جمهور آمریکا هم گفته که «من امنیت کیم جونگ اون را تضمین خواهم داد.»
این یک تعهد سپاری مضحک و بی معنا است که هیچ رئیس جمهوری نه می تواند و نه می خواهد به گردن بگیرد. یعنی اینکه آمریکا محافظ جان یکی از رهبران با سیاه ترین پیشینه در نقض حقوق بشر جهان باشد.
بلکه در عوض آمریکا باید تعهد سپارد رژیم جون اون را واژگون نمی کند و تاکید کند، منطبق با همان اصول مندرج در چارچوب هماهنگ شده 1994 عمل و برای برقراری صلح در شبه جزیره کره کار خواهد کرد.
در مقابل پیونگ یانگ هم راضی خواهد شد، سایر سلاح های هسته ای را منهدم کند. حتی امکان دارد از این مجرا سرنوشت شهروندان کره جنوبی و ژاپنی که کره شمالی آنها را ربوده تعیین تکلیف شود.
65 سال قبل برای خاتمه دادن به جنگ دو کره، پیمان متارکه نبرد امضا شد و اکنون بعد از شش دهه می توان پیمان صلح میان دو کره را امضا کرد، البته اگر مذاکرات هسته ای در باتلاق فرو نرود. در این جریان، اهداف کوتاه مدت و بلند مدت وجود دارد.
اگر رئیس جمهوری آمریکا می خواهد یک قدرت هسته ای را مهار کند، متاسفانه تنها با یک جلسه نشست و برخاست شدنی نیست. مذاکرات برای منتفی شدن تهدید هسته ای کره شمالی هم به تأمل، ژرف اندیشی، بحث و مشورت و هم به شهامت سیاسی و زمان نیاز دارد.
آمریکا چندین دهه است با کشورهای مختلفی برای مهار کردن جاه طلبی های هسته ای وارد پیشنهاد دادن و پیمان بستن شده است. باید از این تجربیات ارزشمند برای تعامل با کره شمالی بهره گرفت.
روزنامه آمریکایی در ادامه نوشته است: مشخص ترین تجربه بدست آمده از یک چنین تعاملاتی این است که کشورها فقط به شرطی موافقت می کنند برنامه هسته ای را محدود کنند و اجازه راستی آزمایی های بین المللی را بدهند که در ازای آن از مجموعه ای منافع اقتصادی، سیاسی و امنیتی برخوردار شوند.
همین اصل، محور «چارچوب هماهنگ شده» مصوب سال 1994 بود که میان آمریکا و کره شمالی امضا شد تا اینکه سال 2003 از هم پاشید. پیشنهاد پنج کشور فرانسه، انگلیس، آلمان، روسیه، چین و آمریکا هم ره به جایی نبرد و توافقی هم که سال 2015 با حضور همین قدرت ها با ایران امضا شد، ترامپ آن را به کلی باطل شمرد.
اما این بار در راستای همین تلاش ها می رسیم به کره شمالی که کار کردن با این کشور به مراتب دشوارتر از چالش های مشابه قبلی است.
برخورد با برنامه هسته ای کره شمالی به طریق اولی به دو دلیل پیچیده تر و دشوارتر است. نخست آنکه همین حالا یک زرادخانه بسیار بزرگ سلاح و موشک اتمی دارد از جمله موشک های بالستیک بین قاره ای موسوم به ICBM که امکان هدف قرار دادن شهرهای آمریکا را دارند. دیگر آنکه سایت های هسته ای فراوان و ناشناخته ای دارد که همین ویژگی امکان بازرسی و راستی آزمایی را اگر نه ناممکن، اما مسلما سخت تر می کند.
از سوی دیگر، ترامپ پیمان هسته ای با ایران را «بدترین توافقی که تاکنون امضا شده» خوانده، اما تنها معاهده ای است که بازرسی های مشخص شده در آن سرزده است و مشخصا در آن آمده تولید سوخت هسته ای و سایر ترکیبات مرتبط با ساخت سلاح اتمی الزاما باید کاسته شود.
ترامپ در رابطه با کره شمالی هم خواستار توافق است، اما مانعی بلند بر سر راه چیده شده که امکان حصول توافق را تقریبا ناممکن می کند. وی می گوید توافق باید «خلع سلاح کامل، قابل تصدیق و برگشت ناپذیر» پیونگ یانگ باشد. این مفهوم یعنی حذف کامل تمامی تسلیحات اتمی و تاسیسات تولید سلاح هسته ای کره شمالی که یعنی موفقیت خارق العاده ای است.
نیویورک تایمز نوشته است: ایران در برجام در ازای دریافت مزایای اقتصادی و رفع تحریم ها، کنترل برنامه هسته ای را پذیرفت، اما در تعامل با کره شمالی ترامپ می تواند در پی توافقی بزرگ تر باشد و مزیت های بیشتری را به این کشور پیشنهاد دهد، مزایایی که فقط لغو تحریم نباشد بلکه تضمین های امنیتی و برقراری روابط کامل دیپلماتیک را هم در بر گیرد.
تنها از این طریق است که کاخ سفید می تواند جلوی تولید موشک، سلاح های شیمیایی و بیولوژیک و همچنین صدور فناوری هسته ای کره شمالی را بگیرد و رئیس جمهور آمریکا هم گفته که «من امنیت کیم جونگ اون را تضمین خواهم داد.»
این یک تعهد سپاری مضحک و بی معنا است که هیچ رئیس جمهوری نه می تواند و نه می خواهد به گردن بگیرد. یعنی اینکه آمریکا محافظ جان یکی از رهبران با سیاه ترین پیشینه در نقض حقوق بشر جهان باشد.
بلکه در عوض آمریکا باید تعهد سپارد رژیم جون اون را واژگون نمی کند و تاکید کند، منطبق با همان اصول مندرج در چارچوب هماهنگ شده 1994 عمل و برای برقراری صلح در شبه جزیره کره کار خواهد کرد.
در مقابل پیونگ یانگ هم راضی خواهد شد، سایر سلاح های هسته ای را منهدم کند. حتی امکان دارد از این مجرا سرنوشت شهروندان کره جنوبی و ژاپنی که کره شمالی آنها را ربوده تعیین تکلیف شود.
65 سال قبل برای خاتمه دادن به جنگ دو کره، پیمان متارکه نبرد امضا شد و اکنون بعد از شش دهه می توان پیمان صلح میان دو کره را امضا کرد، البته اگر مذاکرات هسته ای در باتلاق فرو نرود. در این جریان، اهداف کوتاه مدت و بلند مدت وجود دارد.
