از کار ژاپنی‌ها به این دلیل تعجب نکنید/از مدرسه یاد گرفته‌اند رختکن و ورزشگاه را تمیز کنند

البته این صحنه‌ها برای ما که بعد از بازی های داخلی هم ورزشگاه را مانند سطل زباله رها میکنیم و حتی به هم میهن خودمان که باید ساعت ها زباله ها را جمع کند رحم نمیکنیم، عجیب بود اما برای خیلی از کشورها که فهمیده اند گردهمایی ها این چنینی(جام جهانی والمپیک و امثالهم) یک واقعه فرهنگی نیز هست و سعی در ارائه کشورشان به عنوان یک سرزمین متمدن دارند، عادی و قابل درک و تحسین برانگیز بود.
عجیب تر از رفتار هواداران ،ورزشکاران تیم ملی ژاپن بودند که رختکن را تمیز و مرتب همراه با یادداشت تشکر (جهت تشکر از روسیه به خاطر مهمان نوازی شان)ترک کردند!
از لحظه‌ای که تمام دنیا تصاویر این اتفاقات را منتشر کردند، شاهد تعجب بیش از حد رسانه‌ها و مردم ایران بودیم؛ مردمی که با تعجب عکس تماشاگران ژاپن را به هم نشان میدادند و میگفتند: دیدین مردم ژاپن چه کار کردند؟! 
وقت آن است یاد بگیریم جام جهانی،المپیک و بازی های قاره ای، نبرد گلادیاتورها در دو قرن قبل از میلاد نیست.بلکه تجمعی از انسان های قرن بیست و دوم است. قرن مدرنیته و روشنفکری و روشنگری. مسابقات ورزشی دیگر نبرد محسوب نمیشوند.صرفا ورزش نیستند.بلکه ورزش فرهنگی و چه بسا ورزش فرهنگی سیاسی هستند. در حالی که دوربین ها مغرضانه همه صحنه هارا ضبط میکنند تا بی رحمانه قضاوت کنند، ملت ها نه برای به رخ کشیدن قدرت جسمی شان بلکه برای نمایش فرهنگ جلوی دوربین ها حاضر میشوند. در واقع در جام های ورزشی آنچه که به کشور میزمان میبریم چمدان فرهنگی مان است و بس. وگرنه ورزش که مانند بازی کودکانه برد و باخت دارد. 
یاد بگیریم ورزش نمایش قدرت فرهنگ مان است.
یاد بگیریم هنر و موسیقی روح فرهنگ مان است.
یاد بگیریم پیشرفت های علمی، سندی بر ارتقاء فرهنگ مان است.
گردهمایی های این چنینی فرصت مناسبی برای یادگیری ست.البته اگر خودخواهی و خودبرتربینی مان را کنار بگذاریم. به قول سهراب چشم هارا بشوییم و جور دیگری ببینیم. ذره بین مان را از روی عیوب دیگران برداریم و گوشه چشمی به خوبی ها بیندازیم. تقلید کنیم. از خوبی ها . چه اشکالی دارد؟ تقلید مثبت،تقلید فرهنگ ساز ،تقلیدی که باعث رفاه حال هم نوعی شود خوب است. 
شاید از خود سوال کنید رفتاری که ژاپنی‌ها در ورزشگاه و رختکن بروز دادند، حاصل چه چیزی است؟ بد نیست بدانید، در مدارس کشور ژاپن سمتی به عنوان نظافتچی وجود ندارد. طبق قانون حاکم بر مدارس ،دانش آموزان به تیم های چند نفری تقسیم میشوند و در طول دوره تحصیلی هر روز نوبت یک تیم است تا مدرسه را تمیز کند.
کودکی که نظافت محل تحصیل و زندگی اش را وظیفه خود میداند نه دیگری،در بزرگسالی چقدر خود بزرگ بین خواهد بود؟ مردم ژاپن بارها با رفتارهای این چنینی از لیگ های ورزشی گرفته تا عکس العمل شان پس از وقایعی چون سونامی و... فرهنگ بالای خود را به نمایش گذاشتند. و البته اتحادشان را.
هیچ کس منتظر نماند تا دیگری ورزشگاه را تمیز کند! طرفداران ایرانی هم در جام جهانی اقدامی شبیه به این در یکی از بازی‌های تیم‌ملی کردند ولی معمولا چنین اتفاقاتی نادر در ایران یا در بازی های ملی رخ می‌دهد. اینکه هواداران ژاپنی دست به چنین کاری می‌زنند اتفاقی نیست. اینطور نیست که هر وقت حس و حالش را داشتند چنین کاری کنند، بلکه آنها همیشه چنین اقدامی می‌کنند چون این مسئله در فرهنگ‌شان جا افتاده است. به امید روزی که ما دیگر تصور نکنیم رختکن و ورزشگاه، سطل زباله هستند.