پاکروان: علی دایی هم میتواند به همهچیز بیتفاوت باشد / بعضیها پرستویی «مارمولک» را میخواستند
تاریخ انتشار
چهارشنبه ۳۰ آبان ۱۳۹۷ ساعت ۰۹:۱۶
سینمای کمدی در سالهای اخیر مورد توجه طیف زیادی از مردم قرار گرفته و فروش بالای آثار این ژانر هم گواه این ادعاست. اما همیشه در این میان بحث عدم وجود تنوع ژانر هم در سینمای ایران مطرح بوده است. این خلا تا جایی پیش رفته که حتی وقتی فیلمی در ژانری جدید اکران میشود مخاطبان نمیتوانند چندان که باید و شاید با آن ارتباط برقرار کنند. این اتفاق تا حدی درباره فیلم سینمایی «لس آنجلس-تهران» ساخته تینا پاکروان افتاد و سومین ساخته این کارگردان جوان با انتقادهایی در ابتدای اکرانش مواجه شد. انتقادهایی که تنها بعد از چند ساعت از روی پرده رفتن این فیلم شروع شد و به نظر عجیب هم بود.
تینا پاکروان کارگردان و تهیهکننده «لسآنجلس-تهران» عصر یک روز پاییزی مهمان کافه خبر خبرآنلاین بود، با او درباره همه حاشیهها، انتقادها و روند ساخت این فیلم و البته بحث داغ این روزها یعنی فضای مجازی به گفتوگو نشستیم که حاصلش را در ادامه میخوانید.
فیلم فانتزی ساختن در سینمای ایران با توجه به واکنشهایی که مخاطبان نسبت به آن دارند به خودی خود ریسک است، از طرف دیگر پیشزمینهای که تماشاگر سینما از آثار قبلی شما دارد در ژانر و فضای دیگری بوده و حالا با تماشای «لسآنجلس-تهران» با فضای متفاوت روبهرو میشود. با ساخت این فیلم میخواستید مخاطب را غافلگیر کنید؟
قصدم این نبود اما به طور کلی فکر میکنم سینما جایی است که باید ابتدا ریسک آن را بپذیری بعد وارد آن شوی. اینکه من «خانوم» را به عنوان فیلم اولم در سه اپیزود میسازم و خودم سرمایهگذاری و تهیهکنندگیاش را انجام میدهم، (البته شریک هم داشتم) یعنی این ریسک را میپذیرم و وارد سینمایی میشوم که میخواهم حرفم را در آن بزنم. همین فضا من را به این سمت برد که فیلمم را در کنار فیلمهای پر جنجال آن دوره مثل «شهر موشها» یا «آتش بس» اکران کنم. این به نظرم ریسک است، اینکه من فیلم «خانه کاغذی» که یک فیلم سیاسی در فضای روزنامهنگاری است که میتواند توقیف شود و من ترس را داشتم که فیلم بعد از ساخت اصلا به نمایش درنیاید چون تو داری راجع به مرگ و کشتن روزنامهنگاران صحبت میکنی که البته هیچ حمایتی هم از طرف روزنامهنگاران در اکران فیلم نشد، هم ریسک است. یا حتی وقتی یک ملودرام عاشقانه مثل «نیمه شب اتفاق افتاد» را میسازم که می دانم تماشاچی دوست دارد آخر قصه همه به هم برسند و آنها خوشحال و خندان از سینما بیرون بیایند ولی اینطور نمیشود، این هم ریسک است. بنابراین وقتی وارد سینما میشوی باید از اساس ریسک را بپذیری.
تینا پاکروان کارگردان و تهیهکننده «لسآنجلس-تهران» عصر یک روز پاییزی مهمان کافه خبر خبرآنلاین بود، با او درباره همه حاشیهها، انتقادها و روند ساخت این فیلم و البته بحث داغ این روزها یعنی فضای مجازی به گفتوگو نشستیم که حاصلش را در ادامه میخوانید.
فیلم فانتزی ساختن در سینمای ایران با توجه به واکنشهایی که مخاطبان نسبت به آن دارند به خودی خود ریسک است، از طرف دیگر پیشزمینهای که تماشاگر سینما از آثار قبلی شما دارد در ژانر و فضای دیگری بوده و حالا با تماشای «لسآنجلس-تهران» با فضای متفاوت روبهرو میشود. با ساخت این فیلم میخواستید مخاطب را غافلگیر کنید؟
قصدم این نبود اما به طور کلی فکر میکنم سینما جایی است که باید ابتدا ریسک آن را بپذیری بعد وارد آن شوی. اینکه من «خانوم» را به عنوان فیلم اولم در سه اپیزود میسازم و خودم سرمایهگذاری و تهیهکنندگیاش را انجام میدهم، (البته شریک هم داشتم) یعنی این ریسک را میپذیرم و وارد سینمایی میشوم که میخواهم حرفم را در آن بزنم. همین فضا من را به این سمت برد که فیلمم را در کنار فیلمهای پر جنجال آن دوره مثل «شهر موشها» یا «آتش بس» اکران کنم. این به نظرم ریسک است، اینکه من فیلم «خانه کاغذی» که یک فیلم سیاسی در فضای روزنامهنگاری است که میتواند توقیف شود و من ترس را داشتم که فیلم بعد از ساخت اصلا به نمایش درنیاید چون تو داری راجع به مرگ و کشتن روزنامهنگاران صحبت میکنی که البته هیچ حمایتی هم از طرف روزنامهنگاران در اکران فیلم نشد، هم ریسک است. یا حتی وقتی یک ملودرام عاشقانه مثل «نیمه شب اتفاق افتاد» را میسازم که می دانم تماشاچی دوست دارد آخر قصه همه به هم برسند و آنها خوشحال و خندان از سینما بیرون بیایند ولی اینطور نمیشود، این هم ریسک است. بنابراین وقتی وارد سینما میشوی باید از اساس ریسک را بپذیری.