عصر تعادل - مظلومیت مظلومی!

در روز 28آبان93 درنهایت سکوت و مظلومیت یکی از اسطوره‌های فوتبال کشورمان را به‌گونه‌ای از دست دادیم که نه صدایی از خیابان برخاست و نه شیون و فغانی از شبکه‌های اجتماعی.

این در حالی است که درگذشت این پیشکسوت فوتبال کمتر از یک هفته از فوت مرتضی پاشایی اتفاق افتاد اما نه اطلاع‌رسانی و نه هیچ اقدام جمعی در این مورد صورت نگرفت.
آنچه بعد از درگذشت پاشایی رخ داد یک عزای عمومی برخاسته از مردم بود که آن را به یک تشییع به‌یادماندنی و عجیب بدل کرد.
اما به‌راستی این شور از کجا نشأت گرفت؟
آیا فوتبال در جامعه هوادار بیشتری دارد یا موسیقی پاپ؟
اینکه مرتضی پاشایی از هنرمندان محبوب این کشور بود را همه قبول داریم اما آیا این شور و عزاداری گسترده کمی بیش از شوری نمک نبود؟
اگر مبنا فعالیت و خدمت و افتخارآفرینی باشد کارنامه «مظلومی» حاکی از آن است که ما جای حقیقت و احساس را اشتباه گرفتیم و نکته جالب‌تر اینجاست که همین مردم خود معترض به فرهنگ مرده‌پرستی هستند درحالی‌که بسیار بودند افرادی که حتی پاشایی را نمی‌شناختند اما در صفحه‌های شخصی شبکه‌های اجتماعی خود از او به‌عنوان رفیق یادکرده و همه‌جا پر شد از تسلیت و عکس و آهنگ‌های مرتضی.
روحشان و روحتان شاد اما ای‌کاش حداقل در بزرگداشت یکدیگر جانب انصاف را رعایت می‌کردیم.