راز سکوت قربانیان تجاوز و تعرض ؛ از تهران تا ایرانشهر

شاید اصلا فرقی هم نکند که چه فرد یا افرادی به تعدادی از دختران در ایرانشهر تعرض کردند، درست همانطور که بعد از آن‌همه سروصدا، حالا دیگر کمتر ویدئوی از صحبت‌های ناظم متعرض به کودکان دانش آموز مدرسه غرب تهران دست به دست می‌شود. در واقع صورت مساله حل شده است. افکار عمومی همچنان نمی‌تواند از جابه‌جایی نام قربانی و مقصر به راحتی عبور کند، وقتی ماه‌ها و شاید سالها طول می‌کِشد تا کسی که قربانی تعرض و تجاوز شده ، زبان بگشاید و از رنجی بگوید که بر او رفته است. عواملی که باعث می‌شود قربانی آزار جنسی خود را مقصر بداند چیست و چرا قانون و نتوانسته است، جایگزین مناسبی برای برخی برچسب زدن‌های فرهنگی به قربانیان آزارجنسی بیابد.
مهرسکوت بر لبهای قربانیان
خبر تعرض جنسی به تعدادی از دختران در ایرانشهر سیستان وبلوچستان آنقدر تکان دهنده بود که سکوت امام جمعه این شهر را شکست. هم اول بار خود او بود که خبر از واقعه تلخی داد که بر تعدادی از دختران این شهر رفته است. گرچه برخی مسولین استانی و از جمله فرماندار این شهر، خبر تجاوز را تنها در مورد سه نفر از دختران تایید کرده‌اند ( که با این فرض هم موضوع قابل پیگیری است) اما همچنان این سوال ذهن خیلی‌ها را به خود مشغول کرده که چرا از بین 41 تن ، تنها سه نفر حاضر شده‌اند ماجرا را افشا و از متجاوزین شکایت کنند.
این مساله تنها مربوط به یکی از شهرها با فرهنگ سنتی در سیستان و بلوچستان نبوده و در تهران هم شاهد آن بودیم که خانواده‌های دانش‌آموزان قربانی مدرسه غرب تهران نسبت به پیگیری این مساله سرباز زدند. هیچکس هنوز نمی‌داند این تعرضات در چه فواصل زمانی رخ داده درست مانند اتفاقی که در مدرسه معین در غرب تهران برای دانش آموزان رخ داد و بعد معلوم شد دانش آموزان قربانی مدتها در خصوص این آزارها سکوت کرده اند. ترس از آبرو، شرم و حتی از دست دادن اعتبار و موقعیت اجتماعی از جمله عوامل فردی است که افراد را از بیان حقیقت در خصوص اینکه مورد آزار جنسی به هر شکل، قرار گرفته‌اند باز می‌دارد. با این حال جامعه شناسان بسیاری معتقدند، جامعه هدف، فرهنگ غالب و شیوه رسیدگی قانونی و قضایی به موضوعاتی از این دست تعیین‌کننده تصمیم‌گیری فرد در خصوص افشای تبعات آزار جنسی یا سکوت در قبال آن است.