معمای «۱+۲» مذاکرات برجامی
تاریخ انتشار
پنجشنبه ۱۰ آذر ۱۴۰۱ ساعت ۱۰:۳۱
بن‌بست مذاکرات برجام، جنگ اوکراین و حمایت‌های اروپا از اعتراضات در ایران باعث شده است زمینه برای ورود تهران و پایتخت‌های اروپایی به فاز تنش فراهم شود. این مساله بر نقش اتحادیه و به‌ویژه تروئیکای اروپایی در تسهیل‌گری میان ایران و آمریکا در حال تاثیرگذاری است و در حال تبدیل کردن اروپا به طرف دیگر مناقشه است. این مسیر زمینه‌های تغییر میانجیگری و فعال شدن مجدد دولت‌های عربی مانند بازه زمانی۲۰۱۰ را به میان آورده است. با این حال تاریخ دوبار تکرار نمی‌شود.
دو رویداد منطقهای در سیاست خارجی ایران ظرف ۱۰ روز گذشته باعث شده تا در بن‌بست مذاکرات احیای برجام و بروز تنش‌ها در روابط تهران و پایتخت‌های اروپایی، زمزمه‌های فعال شدن میانجیگران منطقهای در روابط ایران و ایالات‌متحده مجددا مطرح شود. سفر ۲۷ آبان وزیر امور خارجه عمان به تهران و سفر ۸ آذر علی باقری به دوحه قطر به گمانه‌زنی‌ها در این خصوص دامن زده است. این مساله به ویژه با توجه به سابقه چند دهه‌ای سلطان‌نشین عمان در میانجیگری میان جمهوری اسلامی و غرب و همچنین نقش جدید امیرنشین قطر در تسهیل‌گری میان دو طرف، گمانه‌زنی‌ها را محتمل‌تر کرده است.
روابط بسیار خوب و در حال گسترش مسقط و دوحه با ایران و آمریکا باعث شده تا این دو دولت عرب خلیج فارس از شانس و احیانا موفقیت در این مسیر برخوردار باشند.
با این حال محدودیت‌های این دو بازیگر برای میانجیگری به ویژه در شرایط تصاعد بحران که به‌نظر می‌رسد ایران و غرب در حال ورود به این مسیر هستند، تا حد زیادی کاهش پیدا خواهد کرد. در این میان اما پای یک متغیر مهم‌تر در میان است که می‌تواند شانس موفقیت‌های عمان و قطر را بیش از حد انتظار پایین بیاورد.
این متغیر بروز تنش در روابط ایران و اروپا است که در طول یک دهه گذشته، اتحادیه اروپا و به‌ویژه تروئیکای اروپایی نقش تسهیل‌گری در روابط تهران و واشنگتن برای شکل‌دهی به توافق هسته‌ای و احیای مذاکرات برجام پس از خروج دونالد ترامپ از برنامه جامع اقدام مشترک را ایفا کردند. نقشی که منجر به انتقادات گسترده طرف اروپایی از سیاست‌های برجامی دولت جمهوری‌خواه و فعال کردن سازوکاری تحت عنوان اینستکس برای دور زدن تحریم‌های اعمالی ترامپ شد و زمینه‌های شکاف دو سوی آتلانتیک را به وجود آورد.
اما آنچه این فضا را در روابط ایران و اروپا تغییر داد، متغیر جنگ اوکراین و حمله روسیه به این کشور اروپای شرقی بود که زمینه‌های تغییر نگرش اروپایی‌ها را نسبت به همکاری‌های نظامی در حال توسعه تهران و مسکو به وجود آورد.
در واقع حساسیت‌های اروپا نسبت به اوکراین به عنوان آخرین سنگر و دیوار اتحادیه اروپا در مقابل روسیه به میزانی است که ملاحظات و دغدغه‌های امنیتی قاره سبز را نسبت به آنچه حضور پهپادی ایران در اوکراین خوانده می‌شود، فعال کرده است.
این مساله باعث شد تا از اواسط خرداد ماه زمینه برای تغییر نگرش اروپا فراهم شود. آنچه این مسیر را تشدید کرد، ناامیدی اروپا از رویکرد برجامی ایران بود.
در واقع روابط ایران و اتحادیه اروپا از زمان پاسخ منفی تهران به بسته پیشنهادی جوزپ بورل مسوول سیاست خارجی اتحادیه اروپا برای احیای برجام و به ویژه پس از بروز اعتراضات و ناآرامی‌ها دچار تغییر شده و تنش به جای مصالحه در ادبیات تصمیم‌گیرندگان دو طرف جای گرفته است.
