حاکمیت مقصر اصلی خشونت در جامعه است
تاریخ انتشار
سه شنبه ۲۵ بهمن ۱۴۰۱ ساعت ۱۰:۲۲
امان‌الله قرایی‌مقدم در تحلیل این موضوع که «آیا عصبی بودن مردم نشانه‌ای بارز از ناکارآمدی حاکمیت‌ها به شمار می‌رود» اظهار داشت: وظیفه هر دولت و حکومت و دولت این است که نسبت به عصبی و پرخاشگر بودن مردم احساس مسئولیت کند. برای اینکه پرخاشگری و خشونت در بازه اقتصادی تعریف می شود. در واقع همبستگی اجتماعی و دلبستگی عمومی با مردم به شرطی محقق خواهد شد که به لحاظ معیشت دغدغه نداشته باشند یا حداقل اینکه اگر مشکلاتی هم دارند، نسبت به رفع آنها امید داشته باشند.
این جامعه‌شناس می‌گوید: نظام حکمرانی باید این موضوع را در نظر داشته باشد که پرخاشگری عمومی تولید اقتصاد را پایین می آورد و در نتیجه توسعه مغفول می‌ماند. همچنین می توان گفت، عصبیت و پرخاشگری ربط مستقیمی به رابطه مردم با تصمیم‌گیران دارد. پس باید اذعان داشت، مهمترین وظیفه حکومت برقراری آرامش در جامعه است.
او افزود: آرامش مردم با رفتار مسئولان ربط مستقیم دارد. یعنی مهم است، تلویزیون چه برنامه‌هایی پخش کند و حتی بیلبوردهای خیابان هم می‌تواند مردم را آرام یا پرخاشگر کند. اگر مسئولان به هر دلیلی نسبت به مطالبات و در نتیجه آرامش مردم بی‌تفاوت باشند، آن زمان است که مردم حاکمان را به عنوان غیرخودی می‌بینند که در چنین حالتی، تصمیم به جدال و ستیز با حاکمیت می‌گیرند. چنانچه در چند وقت اخیر مشاهده شد و حاکمیت هزینه زیادی داد. یعنی مردمی که مشکل معیشت دارند، مردمی که برای خصوصی‌ترین مسائل خود باید فرمان بپذیرند، مردم بهانه‌ای برای شادی ندارند بنابراین به خیابان آمده و صدای اعتراضی‌شان را بلند کردند. در واقع مقصر اصلی خشونت در جامعه حاکمیت است.
این جامعه‌شناس می گوید: اینکه یک نظام فقط به ایدئولوژی وقت بگذارد و فقط به مسائل عقدیتی تمرکز کند، نتیجه‌ای جز واکنش سوءِ مردم نخواهد داشت. تصمیم‌گیران باید بدانند اصرار افراطی روی مسائل عقیدتی، مردم را نسبت به آنچه برای آنها مهم است، بی‌تفاوت می کند. همچنین برخی اظهارنظرهای سخیف و غیرواقعی در مجلس یا مثلاً برخی از احکامی که قوه قضائیه صادر می کند، افکار عمومی را نسبت به اصلاح امور ناامید و بالطبع جامعه را به جامعه‌ای عصبی و پرخاشگر تبدیل می کند.
او می گوید: متاًسفانه صدا و سیما عالمی برای ترویج ناراحتی و ناامیدی در جامعه است. آنچه مشاهده می‌شود، در انتخاب برنامه‌ها روی ایدئولوژی تاًکید می شود. همچنین باید به اخبار تلویزیون اشاره کنم. اخبار عموماً دستچین شده و خبرهایی که مدنظر سیستم است، با آب و تاب منعکس شده و خبرهای مدنظر مردم به گونه‌ای مخابره می شود که ناراحتی در چشمان مجری پیدا است.
این چهره ادامه داد: این روزها خیلی از مسئولین از تمام شدن اعتراض‌ها می گویند. این اشکال بزرگی است که توسط آنها انجام می‌شود. با اینکه مردم به خیابان نمی‌آیند، اما دست اندرکاران باید بدانند، مردم نارضایتی‌های زیادی دارند و وظیفه اصلی حاکمیت چیزی مهمتر از برآورده کردن توقع آنها نیست.
قرایی مقدم در پایان می گوید: پنهان بودن اعتراض دلیلی بر بی‌اعتنایی مسئولان نیست. سیستم باید با مردم هماهنگ باشد و به جامعه این پیام را بدهد که به فکر اصلاح است. چرا که در طول تاریخ می بینیم، هر زمان مردم از حکومت‌ها ناامید شده‌اند، حتی به مغول نامه نوشته و طلب کمک کردند. اما همین مردم به دلیل اعتماد به حاکمان، هشت سال با عراق جنگیدند.
این جامعه‌شناس می‌گوید: نظام حکمرانی باید این موضوع را در نظر داشته باشد که پرخاشگری عمومی تولید اقتصاد را پایین می آورد و در نتیجه توسعه مغفول می‌ماند. همچنین می توان گفت، عصبیت و پرخاشگری ربط مستقیمی به رابطه مردم با تصمیم‌گیران دارد. پس باید اذعان داشت، مهمترین وظیفه حکومت برقراری آرامش در جامعه است.
او افزود: آرامش مردم با رفتار مسئولان ربط مستقیم دارد. یعنی مهم است، تلویزیون چه برنامه‌هایی پخش کند و حتی بیلبوردهای خیابان هم می‌تواند مردم را آرام یا پرخاشگر کند. اگر مسئولان به هر دلیلی نسبت به مطالبات و در نتیجه آرامش مردم بی‌تفاوت باشند، آن زمان است که مردم حاکمان را به عنوان غیرخودی می‌بینند که در چنین حالتی، تصمیم به جدال و ستیز با حاکمیت می‌گیرند. چنانچه در چند وقت اخیر مشاهده شد و حاکمیت هزینه زیادی داد. یعنی مردمی که مشکل معیشت دارند، مردمی که برای خصوصی‌ترین مسائل خود باید فرمان بپذیرند، مردم بهانه‌ای برای شادی ندارند بنابراین به خیابان آمده و صدای اعتراضی‌شان را بلند کردند. در واقع مقصر اصلی خشونت در جامعه حاکمیت است.
این جامعه‌شناس می گوید: اینکه یک نظام فقط به ایدئولوژی وقت بگذارد و فقط به مسائل عقدیتی تمرکز کند، نتیجه‌ای جز واکنش سوءِ مردم نخواهد داشت. تصمیم‌گیران باید بدانند اصرار افراطی روی مسائل عقیدتی، مردم را نسبت به آنچه برای آنها مهم است، بی‌تفاوت می کند. همچنین برخی اظهارنظرهای سخیف و غیرواقعی در مجلس یا مثلاً برخی از احکامی که قوه قضائیه صادر می کند، افکار عمومی را نسبت به اصلاح امور ناامید و بالطبع جامعه را به جامعه‌ای عصبی و پرخاشگر تبدیل می کند.
او می گوید: متاًسفانه صدا و سیما عالمی برای ترویج ناراحتی و ناامیدی در جامعه است. آنچه مشاهده می‌شود، در انتخاب برنامه‌ها روی ایدئولوژی تاًکید می شود. همچنین باید به اخبار تلویزیون اشاره کنم. اخبار عموماً دستچین شده و خبرهایی که مدنظر سیستم است، با آب و تاب منعکس شده و خبرهای مدنظر مردم به گونه‌ای مخابره می شود که ناراحتی در چشمان مجری پیدا است.
این چهره ادامه داد: این روزها خیلی از مسئولین از تمام شدن اعتراض‌ها می گویند. این اشکال بزرگی است که توسط آنها انجام می‌شود. با اینکه مردم به خیابان نمی‌آیند، اما دست اندرکاران باید بدانند، مردم نارضایتی‌های زیادی دارند و وظیفه اصلی حاکمیت چیزی مهمتر از برآورده کردن توقع آنها نیست.
قرایی مقدم در پایان می گوید: پنهان بودن اعتراض دلیلی بر بی‌اعتنایی مسئولان نیست. سیستم باید با مردم هماهنگ باشد و به جامعه این پیام را بدهد که به فکر اصلاح است. چرا که در طول تاریخ می بینیم، هر زمان مردم از حکومت‌ها ناامید شده‌اند، حتی به مغول نامه نوشته و طلب کمک کردند. اما همین مردم به دلیل اعتماد به حاکمان، هشت سال با عراق جنگیدند.
