دهکی از جامعه به عنوان ایتام، که از یاد رفته اند...
یادداشت/
تاریخ انتشار
شنبه ۲۰ دی ۱۳۹۳ ساعت ۱۷:۱۲
در کش‌وقوس روزگار و سر صدای جامعه نسبت به مسائل روزمره، اجتماع، اقتصاد و سیاست بعضی وقت‌ها از چشم بعضی مسئولین برخی نکات نادیده گرفته می‌شود و جمعیتی فراموش می‌شوند آن جمعیت، بچه‌های ایتام هستند. این کودکان سرمایه کشور محسوب می‌شوند و نباید تنها به‌عنوان کودکان یتیم به آن‌ها نگاه شود.
این کودکان سرمایه‌های آینده کشور هستند. با توجه به اینکه درواقع دست‌خوش اتفاقات ناخوش آیند روزگار شده‌اند که موجب شده بی‌سرپرست یا بد سرپرست شوند و باید برای نظام این فرصت مغتنم شمرده شود که از این کودکان حمایت و سرپرستی کند.
در جامعه‌ای که مدعی تنها جمهوری از نوع اسلامی و تشیع هستیم باید بر اساس آموزه‌های دینی دقت بیشتری نسبت به این مسائل داشته باشیم.
نکته قابل‌تأمل اینکه اخیراً به گوش رسیده، مجموعه‌های یتیم‌خانه و مراکز نگهداری ایتام که درگذشته تحت حمایت بهزیستی بوده‌اند، اما بر اساس طرح کوچک کردن دولت، اصل ۴۴ و کاهش هزینه‌های دولت، این مراکز به بخش‌های خصوصی منتقل‌شده‌اند.
باید دقت شود که این بخش‌ها جز اصل ۴۴ نیستند چون این مکان‌ها جز بنگاه‌های اقتصادی به شمار نمی‌آیند و درآمدزایی ندارند. بخش خصوصی صاحب درآمدی از این مراکز نمی‌شوند، بلکه این ان جی او های خصوصی مردمی هستند که مخارج را برعهده‌گرفته‌اند. احساسات مردم و عواطف انسانی که بخشی برگرفته از دین و مذهب و بر اساس نگاه خیرخواهانه و خداجویانه این انفاق‌ها انجام می‌شود. اینکه ما مذهبمان مذهب شیعه است و الگوی ما امام علی (ع) است مردم و خیرین هزینه‌ها رو متقبل می‌شوند.
برای مثال در مجموعه‌ای با ۲۵ نفر ایتام بین ۱۵ یا ۱۸ پرسنل و حقوق‌بگیر مجموعه هستند. در این مجموعه حداقل حقوق باید حدود ۱۸ میلیون پرداخت شود و برای هزینه‌های ایتام حداقل ۲۵۰ الی ۳۰۰ هزار تومان برای هر نفر اختصاص یابد.
نکته تعجب برانگیز اینکه بهزیستی پس از واگذاری این مجموعه ها از این مراکز اجاره مقرر کرده است و ماهانه حق تحت پوششی به عنوان سرپرستی بهزیستی دریافت میکنند. و دولت نیز از سویی هزینه هایی همچون مالیات بر حقوق پرسنل، آب، برق، گاز و تلفن و... تعیین کرده است.
سؤال اینجاست که آیا با سپردن این مراکز با ۲۰ یتیم، و مخارج ماهیانه ۳۰ الی ۴۰ میلیون، دولت باید از این مراکز هزینه‌های جاری ماهیانه دریافت کند؟ با توجه به قانونی که برای مساجد تعیین‌شده و از برخی موارد همچون هزینه‌های آب و برق و ... معاف شده‌اند، این مراکز سرپرستی ایتام نباید از این قوانین بهره‌مند شوند؟
آیا بچه‌های یتیم جز دهک‌های پایین محسوب نمی‌شوند؟ در قانون یارانه این کودکان محق برای دریافت یارانه هستند یا ده‌میلیونی که رئیس‌جمهور درباره آن‌ها گفت که نمی‌شود به‌حساب آن‌ها سرک کشید؟! آیا صحیح است که از انفاق مردم به این مراکز خیریه مالیات و حق بیمه گرفت؟
این کودکان سرمایه‌های آتی این کشور نیستند؟ برای پیشرفت و اعتلای این کودکان نباید دولت یاری کند؟ نگاه مولایمان امام علی (ع) وامام خمینی به این‌گونه کودکان چگونه بوده است؟ امامی که علاوه بر پرداخت بیت‌المال، از حق خود برای این کودکان قرار می‌داد؟
این کودکان از حداقل‌های حقوق شهروندی خودشان نمی‌توانند استفاده کنند؟ نکته تأسف‌برانگیز اینجاست که به این کودکان فقط در ماه مبارک رمضان توجه می‌شود اما باید یادمان باشد که این کودکان دوازده ماه سال زنده هستند و نیازمند کمک! همان‌طور که امام علی (ع) فرموده‌اند آنچه برای خود نمی‌پسندی برای دیگران نپسند، آیا حاضریم حتی یک روز کودکان خود را در چنین شرایطی رها کنیم؟ یا خود را در این موقعیت ببینیم؟
مخاطب این یادداشت تمام مسئولین امر اعم از دولت و مجلس برای تصویب قوانینی برای حمایت از این کودکان است؛ که با حمایت بیشتر و کمک مالی و معنوی دولت این کودکان به‌عنوان سربازان این نظام برای اعتلای و پیشرفت جامعه تربیت یابند.
به قلم «سید»
این کودکان سرمایه‌های آینده کشور هستند. با توجه به اینکه درواقع دست‌خوش اتفاقات ناخوش آیند روزگار شده‌اند که موجب شده بی‌سرپرست یا بد سرپرست شوند و باید برای نظام این فرصت مغتنم شمرده شود که از این کودکان حمایت و سرپرستی کند.
در جامعه‌ای که مدعی تنها جمهوری از نوع اسلامی و تشیع هستیم باید بر اساس آموزه‌های دینی دقت بیشتری نسبت به این مسائل داشته باشیم.
نکته قابل‌تأمل اینکه اخیراً به گوش رسیده، مجموعه‌های یتیم‌خانه و مراکز نگهداری ایتام که درگذشته تحت حمایت بهزیستی بوده‌اند، اما بر اساس طرح کوچک کردن دولت، اصل ۴۴ و کاهش هزینه‌های دولت، این مراکز به بخش‌های خصوصی منتقل‌شده‌اند.
باید دقت شود که این بخش‌ها جز اصل ۴۴ نیستند چون این مکان‌ها جز بنگاه‌های اقتصادی به شمار نمی‌آیند و درآمدزایی ندارند. بخش خصوصی صاحب درآمدی از این مراکز نمی‌شوند، بلکه این ان جی او های خصوصی مردمی هستند که مخارج را برعهده‌گرفته‌اند. احساسات مردم و عواطف انسانی که بخشی برگرفته از دین و مذهب و بر اساس نگاه خیرخواهانه و خداجویانه این انفاق‌ها انجام می‌شود. اینکه ما مذهبمان مذهب شیعه است و الگوی ما امام علی (ع) است مردم و خیرین هزینه‌ها رو متقبل می‌شوند.
برای مثال در مجموعه‌ای با ۲۵ نفر ایتام بین ۱۵ یا ۱۸ پرسنل و حقوق‌بگیر مجموعه هستند. در این مجموعه حداقل حقوق باید حدود ۱۸ میلیون پرداخت شود و برای هزینه‌های ایتام حداقل ۲۵۰ الی ۳۰۰ هزار تومان برای هر نفر اختصاص یابد.
نکته تعجب برانگیز اینکه بهزیستی پس از واگذاری این مجموعه ها از این مراکز اجاره مقرر کرده است و ماهانه حق تحت پوششی به عنوان سرپرستی بهزیستی دریافت میکنند. و دولت نیز از سویی هزینه هایی همچون مالیات بر حقوق پرسنل، آب، برق، گاز و تلفن و... تعیین کرده است.
سؤال اینجاست که آیا با سپردن این مراکز با ۲۰ یتیم، و مخارج ماهیانه ۳۰ الی ۴۰ میلیون، دولت باید از این مراکز هزینه‌های جاری ماهیانه دریافت کند؟ با توجه به قانونی که برای مساجد تعیین‌شده و از برخی موارد همچون هزینه‌های آب و برق و ... معاف شده‌اند، این مراکز سرپرستی ایتام نباید از این قوانین بهره‌مند شوند؟
آیا بچه‌های یتیم جز دهک‌های پایین محسوب نمی‌شوند؟ در قانون یارانه این کودکان محق برای دریافت یارانه هستند یا ده‌میلیونی که رئیس‌جمهور درباره آن‌ها گفت که نمی‌شود به‌حساب آن‌ها سرک کشید؟! آیا صحیح است که از انفاق مردم به این مراکز خیریه مالیات و حق بیمه گرفت؟
این کودکان سرمایه‌های آتی این کشور نیستند؟ برای پیشرفت و اعتلای این کودکان نباید دولت یاری کند؟ نگاه مولایمان امام علی (ع) وامام خمینی به این‌گونه کودکان چگونه بوده است؟ امامی که علاوه بر پرداخت بیت‌المال، از حق خود برای این کودکان قرار می‌داد؟
این کودکان از حداقل‌های حقوق شهروندی خودشان نمی‌توانند استفاده کنند؟ نکته تأسف‌برانگیز اینجاست که به این کودکان فقط در ماه مبارک رمضان توجه می‌شود اما باید یادمان باشد که این کودکان دوازده ماه سال زنده هستند و نیازمند کمک! همان‌طور که امام علی (ع) فرموده‌اند آنچه برای خود نمی‌پسندی برای دیگران نپسند، آیا حاضریم حتی یک روز کودکان خود را در چنین شرایطی رها کنیم؟ یا خود را در این موقعیت ببینیم؟
مخاطب این یادداشت تمام مسئولین امر اعم از دولت و مجلس برای تصویب قوانینی برای حمایت از این کودکان است؛ که با حمایت بیشتر و کمک مالی و معنوی دولت این کودکان به‌عنوان سربازان این نظام برای اعتلای و پیشرفت جامعه تربیت یابند.
به قلم «سید»
