اصولگراها به دنبال استعفای روحانیاند؟/ سلیمینمین: رهبر انقلاب اجازه نمي دهد دولت ها نيمه كاره رها شنود
تاریخ انتشار
يکشنبه ۳۰ ارديبهشت ۱۳۹۷ ساعت ۱۵:۴۹
یک سال از روزی که حسن روحانی به عنوان نامزد پیروز دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری معرفی شد میگذرد؛ اما جناح رقیب همچنان خود را در وضعیت ایام تبلیغات انتخاباتی می بیند و چه بسا نمیخواهد واقعیت شکست را بپذیرد. بعد از خروج آمریکا از برجام، دلواپسان دوباره جان گرفتند و امروز دیگر فقط به طرح انتقادهای تند اکتفا نمی کنند و خیلی صریح خواهان استعفای رئیس جمهور هستند.
اما عباس سلیمی نمین تحلیلگر مسائل سیاسی دیدگاه دیگری دارد، او می گوید: به حرف عناصر دست پایین همچون جبهه پایداری که جایگاهی در جریان اصولگرا ندارند، نباید توجه کرد. اصولگرایان رهنمودهای رهبر معظم انقلاب را دنبال می کنند و ایشان مخالف آن هستند که دولت ها در چارچوب رقابت ها نیمه تمام رها شوند.
مشروح گفتگوی خبرآنلاین با سلیمی نمین را در ادامه بخوانید.
****
در ایام تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم آقایان روحانی، رئیسی، قالیباف، هاشمی طبا و میرسلیم اعلام میکردند وقتی انتخابات تمام شد، رفاقت جای رقابت را می گیرد تا مشکلات کشور حل شود. آیا در سالی که گذشت، این اتفاق افتاد؟
در زمینه تنظیم ارتباطات بین جریانات سیاسی خیلی دستاوردهای خوبی نداشتیم و خیلی توسعه چندانی نیافتیم. یعنی یک فهم کار مشترک در چارچوب مصالح ملت درباره تعاملات سیاسی شاهد نیستیم. البته حرف من به این معنی نیست که تفاوت ها را به رسمیت نشناسیم، بلکه در عین به رسمیت شناختن تفاوت ها و داشتن دیدگاه ها و سلایق مختلف، باید بر این مسئله تأکید کنیم که این جریانات هستند که در چارچوب کار مشترک باید کشور را اداره کنند.
هیچ جریانی به صورت تکی و مستقل از دیگران قادر به حل مشکلات جامعه نخواهد بود. این تصور بسیار ناپخته ای است که فکر کنیم اگر نسبت به نیمی از جامعه بی تفاوت بودیم و آنها را از خود برانیم، قادر به حل مشکلات هستیم. متأسفانه وقتی کسی به قدرت می رسد، عناصر متملق در گوششان زمزمه می کنند که «شما به تنهایی می توانید امور را به نحو احسن اداره کنید» ولی واقعیت امر این نیست.
هر جریانی در این کشور به خصوص دو جریان مطرح در انتخابات مشخصا نشان دادند که آرای یک قشر قابل توجهی را در اختیار دارند. از یک قشر بی نیاز بودن یا آنها را طرد کردن به این معنی است که بخشی از جامعه را از خود می رانیم. این باعث می شود که ما محدود به توان خود شویم و از توان دیگران بهره ای نبریم. توان جریان به قدرت رسیده را پایگاه اجتماعی اش روشن می کند نه الزاما تعداد آرایش. هر جریان سیاسی (اصولگرا یا اصلاح طلب) پایگاه اجتماعی دارد، وقتی آرا را تحلیل می کنیم، تقریبا می توان گفت آرای اجتماعی دو جریان برابر است، منتها یک جریان با تبلیغات می تواند گرایش بخشی از جامعه را که خیلی سیاسی نیست ولی در انتخابات شرکت می کند به سمت خود جذب کند.
البته نکته این است که بعد از انتخابات این قشر غیرسیاسی دیگر فعال و ایثارگر برای جریانی که به آن رأی دادند، نیستند. در واقع منتظر می مانند تا نتیجه ای از این رأی برایشان عاید و حاصل شود. پس پایگاه اجتماعی هر جریان سیاسی است که می تواند کمک کند تا کار دولت پیش برود. اگر این جریان پایگاه اجتماعی جریان رقیب را به بازی بگیرد، با آن تعامل و همکاری داشته باشد، توفیقش بیشتر می شود. این به آن معنی نیست که اگر دست دراز کند، همه نیروهای جریان رقیب به او کمک کنند، اما بخش زیادی از نیروهای جریان رقیب کمک می کنند؛ چون عقل و توصیه رهبری حکم می کند، به جریان حاکم بر دولت کمک شود. علت هم این است که حاصل کار دولت در کشور باقی می ماند و می تواند ترفندهای دشمن را در شرایط کنونی خنثی کند. یعنی اگر دولت گامی به سمت حل مشکلات مردم بردارد، فشار دشمن را خنثی می کند. پس عقل حکم می کند جریان رقیب به دولت کمک کند، منتها این مسئله منوط به این است که دست دراز کنند و از استعدادهای حاضر در اردوگاه رقیب کمک بخواهند.
اما عباس سلیمی نمین تحلیلگر مسائل سیاسی دیدگاه دیگری دارد، او می گوید: به حرف عناصر دست پایین همچون جبهه پایداری که جایگاهی در جریان اصولگرا ندارند، نباید توجه کرد. اصولگرایان رهنمودهای رهبر معظم انقلاب را دنبال می کنند و ایشان مخالف آن هستند که دولت ها در چارچوب رقابت ها نیمه تمام رها شوند.
مشروح گفتگوی خبرآنلاین با سلیمی نمین را در ادامه بخوانید.
****
در ایام تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم آقایان روحانی، رئیسی، قالیباف، هاشمی طبا و میرسلیم اعلام میکردند وقتی انتخابات تمام شد، رفاقت جای رقابت را می گیرد تا مشکلات کشور حل شود. آیا در سالی که گذشت، این اتفاق افتاد؟
در زمینه تنظیم ارتباطات بین جریانات سیاسی خیلی دستاوردهای خوبی نداشتیم و خیلی توسعه چندانی نیافتیم. یعنی یک فهم کار مشترک در چارچوب مصالح ملت درباره تعاملات سیاسی شاهد نیستیم. البته حرف من به این معنی نیست که تفاوت ها را به رسمیت نشناسیم، بلکه در عین به رسمیت شناختن تفاوت ها و داشتن دیدگاه ها و سلایق مختلف، باید بر این مسئله تأکید کنیم که این جریانات هستند که در چارچوب کار مشترک باید کشور را اداره کنند.
هیچ جریانی به صورت تکی و مستقل از دیگران قادر به حل مشکلات جامعه نخواهد بود. این تصور بسیار ناپخته ای است که فکر کنیم اگر نسبت به نیمی از جامعه بی تفاوت بودیم و آنها را از خود برانیم، قادر به حل مشکلات هستیم. متأسفانه وقتی کسی به قدرت می رسد، عناصر متملق در گوششان زمزمه می کنند که «شما به تنهایی می توانید امور را به نحو احسن اداره کنید» ولی واقعیت امر این نیست.
هر جریانی در این کشور به خصوص دو جریان مطرح در انتخابات مشخصا نشان دادند که آرای یک قشر قابل توجهی را در اختیار دارند. از یک قشر بی نیاز بودن یا آنها را طرد کردن به این معنی است که بخشی از جامعه را از خود می رانیم. این باعث می شود که ما محدود به توان خود شویم و از توان دیگران بهره ای نبریم. توان جریان به قدرت رسیده را پایگاه اجتماعی اش روشن می کند نه الزاما تعداد آرایش. هر جریان سیاسی (اصولگرا یا اصلاح طلب) پایگاه اجتماعی دارد، وقتی آرا را تحلیل می کنیم، تقریبا می توان گفت آرای اجتماعی دو جریان برابر است، منتها یک جریان با تبلیغات می تواند گرایش بخشی از جامعه را که خیلی سیاسی نیست ولی در انتخابات شرکت می کند به سمت خود جذب کند.
البته نکته این است که بعد از انتخابات این قشر غیرسیاسی دیگر فعال و ایثارگر برای جریانی که به آن رأی دادند، نیستند. در واقع منتظر می مانند تا نتیجه ای از این رأی برایشان عاید و حاصل شود. پس پایگاه اجتماعی هر جریان سیاسی است که می تواند کمک کند تا کار دولت پیش برود. اگر این جریان پایگاه اجتماعی جریان رقیب را به بازی بگیرد، با آن تعامل و همکاری داشته باشد، توفیقش بیشتر می شود. این به آن معنی نیست که اگر دست دراز کند، همه نیروهای جریان رقیب به او کمک کنند، اما بخش زیادی از نیروهای جریان رقیب کمک می کنند؛ چون عقل و توصیه رهبری حکم می کند، به جریان حاکم بر دولت کمک شود. علت هم این است که حاصل کار دولت در کشور باقی می ماند و می تواند ترفندهای دشمن را در شرایط کنونی خنثی کند. یعنی اگر دولت گامی به سمت حل مشکلات مردم بردارد، فشار دشمن را خنثی می کند. پس عقل حکم می کند جریان رقیب به دولت کمک کند، منتها این مسئله منوط به این است که دست دراز کنند و از استعدادهای حاضر در اردوگاه رقیب کمک بخواهند.
