خشونت در ورزشگاه منجر به يقه گيري نمايدگان شد !

چه اتفاقی می‌افتد که روی سکوهای استادیوم‌های‌مان با سنگ و تیزی به جان هم می‌افتند؟ این پرسشی بود که خبرآنلاین سعی کرد پاسخش را در گفت‌وگوی مازیار ناظمی با محمدرضا جوادی‌یگانه از جامعه‌شناسان برجسته کشور که مسئولیتش ریاست دفتر مدیریت و برنامه‌ریزی در شهرداری تهران است، جویا شود. دو پژوهشگری که خیلی صریح در این باره سخن گفتند. جوادی‌یگانه اعتقاد راسخ داشت این خشونت‌های خطرناک در ورزشگاه‌ها تولید نشده‌اند و آن‌جا فقط بازتاب بیشتری پیدا می‌کنند و مازیار ناظمی هم خیلی صریح اقدامات تصدی‌گری خودشان در وزارت ورزش را نقد کرد و از مشکلات اساسی در این زمینه عنوان کرد. این گفت‌وگو بی‌شک نکات مهمی درباره شناساندن ریشه‌های خشونت در ورزش ایران دارد.
امروز می‌خواهیم درباره فضایی که در ورزشگاه ها وجود دارد صحبت کنیم. دکتر جوادی می توانند از بعد علمی و اجتماعی به قضیه نگاه کنند و مازیار هم که سال هاست تجربه فعالیت رسانه ای دارد. این روزها اتفافاتی را در ورزشگاه ها می بینیم که بیشتر شاید در جنگ ها دیده می شوند. چه اتفاقی افتاده که جو حاکم بر ورزشگاه به این سمت رفته؟
جوادی‌یگانه: من فکر می کنم مسئله خشونت مخصوص ورزش و یا فوتبال نیست. جامعه ما به این سمت رفته. این خشونت های اجتماعی هم به ویژگی های مختلفی ربط دارد. خیلی ها وقتی چنین چیزی را بررسی می کنند سراغ این می روند که چنین افراد خشنی چه ویژگی هایی دارند یا برای مثال در خانه خودشان هم چنین رفتاری از خودشان بروز می دهند؟ آیا پرخاشگری اجتماعی دارند؟ این برای جامعه ای است که حدی از خشونت در آن نرمال است. اما در جامعه ما اینطور نیست. در رفتار عادی می بینیم آدم ها چقدر خشونت دارند. مثلا بسیاری از قتل ها در ایران قتل های برنامه ریزی نشده و بدون عمد است. یعنی خشونت در لحظه. این خشونت عادی است که در جامعه ما وجود دارد و یک مشکل جدی است. ما با این وضعیت روبرو هستیم و در آن وضعیت خشونت در جامعه بسیار شدید شده و عوامل ساختاری آن هم زیاد است. همین دعوای قومی که این روزها به وجود آمده زمینه خشونت های جامعه است. ما در حال روبرو شدن با خشونت های افزاینده هستیم و همه مشکلات این روزها هم تاثیر زیادی روی بدتر شدن چنین وضعیتی دارند. من علت اصلی این خشونت را خودمداری می بینم. یعنی غیر از خودم هیچ کس دیگری را قبول ندارم. این دیگران می توانند همه آنهایی باشند که علیه شان دست به خشونت می زنم. بنا بر این ما با وضعیتی روبرو هستیم که وضعیت عام جامعه ایران است و فوتبال و ورزشگاه هم از چنین قائده عامی مستثنی نیست. چیزی که ما داریم می بینیم، ویترین برجسته شده خشونت در جامعه ماست. بنا بر این ما با پدیده پیچیده ای روبرو نیستیم که بگوییم فقط چنین اتفاقی در ورزشگاه می افتد. این خشونت در جامعه هم دیده می شود. کوچکترین مثالش مجلس و نماینده های مجلس که می بینیم چقدر همیشه با هم دعوا دارند. پس این وضعیت از وضعیت جامعه مجزا نیست و به همان خشونت جامعه ربط دارد.