همکاری پایداری و اصلاح طلبان از کجا شروع شد؟
تاریخ انتشار
چهارشنبه ۷ شهريور ۱۳۹۷ ساعت ۱۶:۱۰
دشمنان دیروز، همپیمانان امروز شدند. دور دوم ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد شکاف های عمیق و وسیعی بین سلایق سیاسی انداخت. از دل وقایع آن روزها جبهه پایداری بیرون آمد که خود را در محور تفکر و تحرکات انقلابی می دانست و برای حذف جریان اصلاحات و محدودکردن دایره نظام به چارچوب های اندیشه ای اصولگرایی با قرائت خود از هیچ کوششی دریغ نورزید. بارها و بارها از زبان نیروهای این سلیقه سیاسی شنیده شد که اصلاحات مُرد و زنده نخواهد شد.
اما نتیجه انتخابات ریاست جمهوری سال 92 همه رشته های های ذهنی پایداری‌ها را پنبه کرد. جبهه ای که تمام همّ و غمش آوردن کاندیدای گفتمانی به صحنه رقابت بود و صحبت درباره حمایت از نامزد صالح مقبول یعنی محمدباقر قالیباف را انحرافی می خواند، سال 96 رقیب گفتمانی قوی تحت عنوان جبهه مردمی نیروهای انقلاب اسلامی پیدا کرد و در بدترین وضعیت استیصال قرار گرفت، به طوری که برخلاف سال 92 تمام تلاش خود را صرف انصراف سعید جلیلی از کاندیداتوری کرد تا متهم به وحدت شکنی نشود و جریان اصولگرا یک دست پشت سر سیدابراهیم رئیسی قرار بگیرند.
تقریبا یک سال و نیم از روزهای درماندگی و سردرگمی جبهه پایداری می گذرد. امروز جز نامی روی کاغذ، چیزی از جمنا هم نمانده است. سایر گرایشات اصولگرا نیز هنوز نمی دانند با خود چند چند هستند. در این اوضاع و احوال پایداری ها گرچه محافظه کارتر پیش می روند اما اهداف رادیکالی خود را در قالب های منطقی برنامه ریزی می کنند و به اجرا در می آورند، با این هدف که نبض جریان اصولگرایی را دوباره به دست گیرند.
از آن طرف، وقتی ترکیب کابینه بعد انتخابات ریاست جمهوری به مذاق اصلاح طلبان خوش نیامد، به تدریج از حامی تمام قد دولت روحانی به حامی منتقد و منتقد صریح تغییر چهره دادند. اگر روزی می گفتند «هدف پیشرفت گفتمان اصلاحات در جامعه است بنابراین تئوری پردازی از ما و اجرا با دولت روحانی»، امروز دوباره به گفتمان توسعه سیاسی رجعت کردند و می گویند «ریشه خیلی از بحران ها و مسائل اقتصادی در مسائل سیاسی و اجتماعی است تا این واقعیت باور نشود حتما اتفاق خاصی در حوزه اقتصاد نخواهد افتاد. تحول فضای سیاسی و اجتماعی اتفاقاتی را در کشور رقم می زند و دستاورد اقتصادی را بیشتر خواهد کرد. اما ظاهرا آقای روحانی و دولتمردان او به این جمع بندی نرسیدند». به عبارت دیگر اصلاح طلبان از بودن زیر چتر اعتدال خسته شدند و خود می خواهند طراح و مجری خودشان باشند.
اما نتیجه انتخابات ریاست جمهوری سال 92 همه رشته های های ذهنی پایداری‌ها را پنبه کرد. جبهه ای که تمام همّ و غمش آوردن کاندیدای گفتمانی به صحنه رقابت بود و صحبت درباره حمایت از نامزد صالح مقبول یعنی محمدباقر قالیباف را انحرافی می خواند، سال 96 رقیب گفتمانی قوی تحت عنوان جبهه مردمی نیروهای انقلاب اسلامی پیدا کرد و در بدترین وضعیت استیصال قرار گرفت، به طوری که برخلاف سال 92 تمام تلاش خود را صرف انصراف سعید جلیلی از کاندیداتوری کرد تا متهم به وحدت شکنی نشود و جریان اصولگرا یک دست پشت سر سیدابراهیم رئیسی قرار بگیرند.
تقریبا یک سال و نیم از روزهای درماندگی و سردرگمی جبهه پایداری می گذرد. امروز جز نامی روی کاغذ، چیزی از جمنا هم نمانده است. سایر گرایشات اصولگرا نیز هنوز نمی دانند با خود چند چند هستند. در این اوضاع و احوال پایداری ها گرچه محافظه کارتر پیش می روند اما اهداف رادیکالی خود را در قالب های منطقی برنامه ریزی می کنند و به اجرا در می آورند، با این هدف که نبض جریان اصولگرایی را دوباره به دست گیرند.
از آن طرف، وقتی ترکیب کابینه بعد انتخابات ریاست جمهوری به مذاق اصلاح طلبان خوش نیامد، به تدریج از حامی تمام قد دولت روحانی به حامی منتقد و منتقد صریح تغییر چهره دادند. اگر روزی می گفتند «هدف پیشرفت گفتمان اصلاحات در جامعه است بنابراین تئوری پردازی از ما و اجرا با دولت روحانی»، امروز دوباره به گفتمان توسعه سیاسی رجعت کردند و می گویند «ریشه خیلی از بحران ها و مسائل اقتصادی در مسائل سیاسی و اجتماعی است تا این واقعیت باور نشود حتما اتفاق خاصی در حوزه اقتصاد نخواهد افتاد. تحول فضای سیاسی و اجتماعی اتفاقاتی را در کشور رقم می زند و دستاورد اقتصادی را بیشتر خواهد کرد. اما ظاهرا آقای روحانی و دولتمردان او به این جمع بندی نرسیدند». به عبارت دیگر اصلاح طلبان از بودن زیر چتر اعتدال خسته شدند و خود می خواهند طراح و مجری خودشان باشند.
