مدافع حاکمیت دینی در راس شورای عالی انقلاب فرهنگی؟؟؟

محسن آزموده در روزنامه اعتماد نوشت: «قبل از انقلاب وقتی در مغازه پدرم خانم‌های بی‌حجاب می‌آمدند من از بالکن مغازه با تیرکمان به پاهای خانم‌های بدحجاب می‌زدم که چرا پالُخت بیرون آمده‌اند. پدرم نسبت به حجاب حساس بود اما گفت اگر ضربه‌ای بخورند شرعا ضامن هستی و از این رو تیروکمان را گذاشتم کنار و روی آنها آب می‌ریختم.» این جملات از عبدالحسین خسروپناه به نقل از گفت‌وگویی با خبرگزاری فارس، این روزها و به مناسبت انتصاب او به سمت دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی در شبکه‌های مجازی دست به دست می‌شود. خسروپناه در همان گفت‌وگو می‌گوید: «چون (در زمان شاه) پدرم اجازه نمی‌داد به سینما برویم بنده تاکنون به سینما نرفته‌‌ام! بعضی وقت‌ها از بنده درخواست می‌شود برخی از فیلم‌ها را ببینم و نظر دهم، به آنها می‌گویم فیلم‌ها را بیاورید اینجا. به فرزندانم هم توصیه نمی‌کنم به سینما بروند.».                                                 پیش‌تر و در اوج بحران کرونا هم اظهارنظرهای خسروپناه در مورد اعتبار و وجاهت طب سنتی بحث‌برانگیز شده بود، او در گفت‌وگویی ویدیویی گفته بود که سه بار به بیماری کرونا مبتلا شده و هر سه‌بار با داروهای سنتی بهبود پیدا کرده. خواندن و شنیدن این حرف‌ها ممکن است برای بخش‌هایی از جامعه تعجب‌برانگیز به نظر برسد، اما نزد اهالی علوم انسانی به ویژه اهل فلسفه تازگی ندارد. ایشان سال‌هاست که با دیدگاه‌ها و مواضع این رییس پیشین موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران آشنایی دارند و خاستگاه‌های فکری و فرهنگی آن را می‌شناسند. در جستار پیش رو می‌کوشیم با بازخوانی مهم‌ترین برهه‌های «زیست‌نامه» عبدالحسین خسروپناه، این ریشه‌ها و خاستگاه‌ها را نشان دهیم.                      از دزفول و یزد تا قم و تهران