پيشنهاد ميزبانی جام جهانی در ايران؛ شعار تا واقعيت؟
تاریخ انتشار
يکشنبه ۹ ارديبهشت ۱۳۹۷ ساعت ۱۰:۴۳
ر عهده گرفتن میزبانی مسابقات ورزشی معتبر دغدغه بسیاری از کشورهای جهان است. این موضوع به قدری اهمیت دارد که همیشه صحبت‌هایی از لابی کردن سیاستمداران برای گرفتن میزبانی برای کشورشان به گوش می‌رسد. برخی کشورهای آسیایی هم عملکرد خوبی در این زمینه داشته اند اما سهم ایران از این میزبانی چقدر بوده است؟
میزبانی مسابقات ورزشی در سطوح بالا دستاوردهای زیادی برای کشورهای میزبان به همراه دارد. مهم‌ترین ثمره میزبانی مسائل اقتصادی است. کشور انگلستان با میزبانی المپیک در سال ۲۰۱۲ میلیاردها پوند سود اقتصادی داشت که این گردش مالی در این کشور همچنان ادامه دارد. همچنین در کشور برزیل با برگزاری جام جهانی ۲۰۱۴ و المپیک ۲۰۱۶، ۱۲۰ میلیارد دلار به صورت مستقیم و غیر مستقیم بر روی سرمایه‌گذاری این کشور تاثیر گذاشته است.
کشورهای میزبان با جذب گردشگر هم از لحاظ اقتصادی سود می‌کنند و هم در زمینه‌های فرهنگی با دیگر کشورها ارتباطات گسترده‌ای پیدا می‌کنند. اخذ میزبانی مسابقات ورزشی فقط قسمتی از ماجراست و نحوه برگزاری مسابقات تاثیر زیادی در گرفتن میزبانی‌های مسابقات بعدی دارد. به عنوان مثال کشور ترکمنستان در سال ۲۰۱۷ میزبانی بازی‌های داخل سالن آسیا را برعهده گرفت. نحوه برگزاری و میزبانی این مسابقات به گونه‌ای بود که رییس فدراسیون جهانی وزنه‌برداری با دیدن امکانات و شرایط این کشور، میزبانی مسابقات جهانی وزنه‌برداری در سال ۲۰۱۸ را بر عهده این کشور گذاشت.
میزبانی و برگزاری مسابقات به نحو احسن اعتبار کشور میزبان را در جامعه جهانی ورزش بالاتر می‌برد. در دو دهه اخیر برخی کشورهای آسیایی در زمینه اخذ میزبانی مسابقات ورزش در سطح آسیا و جهان عملکرد بهتری از دیگر کشورهای آسیایی داشته‌اند. در دو دهه اخیر شاخص‌ترین میزبانی در بین کشورهای آسیایی مربوط به کشورهای کره جنوبی، ژاپن و چین است.
میزبانی جام جهانی ۲۰۰۲ که به صورت مشترک بر عهده کره جنوبی و ژاپن بود گام بلندی برای توسعه فوتبال در این کشورها بود. چین هم میزبانی المپیک ۲۰۰۸ را برعهده داشت. در فوتبال، آخرین مسابقات معتبر در رده بزرگسالان که در کشور ما برگزار شد به جام ملت‌های ۱۹۶۸ و ۱۹۷۴ مربوط می‌شود.
با وجود این که ایران در رشته تکواندو هم جزو قدرت‌های جهانی محسوب می‌شود اما هیچ‌گاه میزبانی مسابقات معتبری در رده ملی بر عهده نداشته است. در مسابقات گرندپری هم شرایط به همین منوال است. برخی شهرهای آسیایی میزبانی مراحل مختلف این مسابقات را برعهده داشتند اما هیچ‌گاه این میزبانی سهم شهرهای ایران نشده است.
در ۴ دهه گذشته علاوه بر برخی معذوریت‌ها، ضعف مدیریت و عدم برنامه ریزی هدفمند نیز موجب شده که ایران در اخذ میزبانی بسیاری از مسابقات معتبر ورزشی عاجز باشد. ایران به عنوان یک کشور اسلامی حتی نتوانسته میزبانی بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی را بر عهده بگیرد. واضح است که برخی تصمیمات سیاسی و غیر ورزشی در ناتوانی ایران برای گرفتن میزبانی مسابقات ورزشی کاملا تاثیرگذار بوده است؛ تصمیماتی که نه تنها شرایطی را برای به دست آوردن امتیازات مثبت از نهادهای بین المللی ورزشی به وجود نیاورده بلکه اندک موفقیت‌های مدیریتی ورزش ایران را با خطر مواجه کرده است.
امید است که با توجه نقش مثبت اقتصادی و ورزشی و تاثیرات فزاینده میزبانی از رویدادهای مهم و بین‌المللی ورزشی زمینه‌ای شود تا همه ارکان نظام با پیگیری جدی به دنبال کسب میزبانی رویدادهای بین‌المللی و مهم ورزشی باشند تا از این طریق علاوه بر فقرزدایی از ورزش ایران زمینه ظهور و بروز پتانسیل‌های اجرایی و امکانات توسعه‌ای ورزش را رقم بزند.
میزبانی مسابقات ورزشی در سطوح بالا دستاوردهای زیادی برای کشورهای میزبان به همراه دارد. مهم‌ترین ثمره میزبانی مسائل اقتصادی است. کشور انگلستان با میزبانی المپیک در سال ۲۰۱۲ میلیاردها پوند سود اقتصادی داشت که این گردش مالی در این کشور همچنان ادامه دارد. همچنین در کشور برزیل با برگزاری جام جهانی ۲۰۱۴ و المپیک ۲۰۱۶، ۱۲۰ میلیارد دلار به صورت مستقیم و غیر مستقیم بر روی سرمایه‌گذاری این کشور تاثیر گذاشته است.
کشورهای میزبان با جذب گردشگر هم از لحاظ اقتصادی سود می‌کنند و هم در زمینه‌های فرهنگی با دیگر کشورها ارتباطات گسترده‌ای پیدا می‌کنند. اخذ میزبانی مسابقات ورزشی فقط قسمتی از ماجراست و نحوه برگزاری مسابقات تاثیر زیادی در گرفتن میزبانی‌های مسابقات بعدی دارد. به عنوان مثال کشور ترکمنستان در سال ۲۰۱۷ میزبانی بازی‌های داخل سالن آسیا را برعهده گرفت. نحوه برگزاری و میزبانی این مسابقات به گونه‌ای بود که رییس فدراسیون جهانی وزنه‌برداری با دیدن امکانات و شرایط این کشور، میزبانی مسابقات جهانی وزنه‌برداری در سال ۲۰۱۸ را بر عهده این کشور گذاشت.
میزبانی و برگزاری مسابقات به نحو احسن اعتبار کشور میزبان را در جامعه جهانی ورزش بالاتر می‌برد. در دو دهه اخیر برخی کشورهای آسیایی در زمینه اخذ میزبانی مسابقات ورزش در سطح آسیا و جهان عملکرد بهتری از دیگر کشورهای آسیایی داشته‌اند. در دو دهه اخیر شاخص‌ترین میزبانی در بین کشورهای آسیایی مربوط به کشورهای کره جنوبی، ژاپن و چین است.
میزبانی جام جهانی ۲۰۰۲ که به صورت مشترک بر عهده کره جنوبی و ژاپن بود گام بلندی برای توسعه فوتبال در این کشورها بود. چین هم میزبانی المپیک ۲۰۰۸ را برعهده داشت. در فوتبال، آخرین مسابقات معتبر در رده بزرگسالان که در کشور ما برگزار شد به جام ملت‌های ۱۹۶۸ و ۱۹۷۴ مربوط می‌شود.
با وجود این که ایران در رشته تکواندو هم جزو قدرت‌های جهانی محسوب می‌شود اما هیچ‌گاه میزبانی مسابقات معتبری در رده ملی بر عهده نداشته است. در مسابقات گرندپری هم شرایط به همین منوال است. برخی شهرهای آسیایی میزبانی مراحل مختلف این مسابقات را برعهده داشتند اما هیچ‌گاه این میزبانی سهم شهرهای ایران نشده است.
در ۴ دهه گذشته علاوه بر برخی معذوریت‌ها، ضعف مدیریت و عدم برنامه ریزی هدفمند نیز موجب شده که ایران در اخذ میزبانی بسیاری از مسابقات معتبر ورزشی عاجز باشد. ایران به عنوان یک کشور اسلامی حتی نتوانسته میزبانی بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی را بر عهده بگیرد. واضح است که برخی تصمیمات سیاسی و غیر ورزشی در ناتوانی ایران برای گرفتن میزبانی مسابقات ورزشی کاملا تاثیرگذار بوده است؛ تصمیماتی که نه تنها شرایطی را برای به دست آوردن امتیازات مثبت از نهادهای بین المللی ورزشی به وجود نیاورده بلکه اندک موفقیت‌های مدیریتی ورزش ایران را با خطر مواجه کرده است.
امید است که با توجه نقش مثبت اقتصادی و ورزشی و تاثیرات فزاینده میزبانی از رویدادهای مهم و بین‌المللی ورزشی زمینه‌ای شود تا همه ارکان نظام با پیگیری جدی به دنبال کسب میزبانی رویدادهای بین‌المللی و مهم ورزشی باشند تا از این طریق علاوه بر فقرزدایی از ورزش ایران زمینه ظهور و بروز پتانسیل‌های اجرایی و امکانات توسعه‌ای ورزش را رقم بزند.
